Een pelgrimstocht door pastoraal, lelijk Engeland

Op een dag krijgt de gepensioneerde Harold Fry een brief: zijn vroegere collega Queenie blijkt in een hospice te liggen. Hij schrijft een beleefd briefje, maar op weg naar het postkantoor ontmoet Harold een jonge vrouw die iets zegt wat hem raakt, waarna hij besluit de brief persoonlijk bij Queenie af te leveren, lopend op zijn bruine instappers van Devon naar Berwick-upon-Tweed. Dat is een noordwaartse wandeltocht van bijna 500 mijl, dwars door pastoraal én lelijk Engeland. Zijn echtgenote begrijpt niets van zijn moderne pelgrimstocht en blijft verbijsterd achter: wat is er in haar man gevaren?

De Britse film The Unlikely Pilgrimage of Harold Fry is de verfilming van het gelijknamige boek van Rachel Joyce. Hij is op het lijf geschreven van hoofdrolspeler Jim Broadbent, die weinig hoeft te doen met zijn mimiek om hele verhalen te vertellen. Dát hij een verhaal heeft, blijkt uit korte flashbacks waarin met name zijn zoon figureert.

Het levert niet meer op dan een prettige film die (te) veel aanstipt, waardoor de focus op de vader-zoonrelatie verwatert. Maar eigenlijk is dat niet erg, want dat blijkt het minst interessante deel van The Unlikely Pilgrimage of Harold Fry. Juist de terloopse dingen treffen doel. Zo ontmoet Harold een empathische buitenlandse art die niets heeft aan haar diploma in xenofoob Engeland, ze werkt als schoonmaakster. Anderzijds is de film van Hettie Macdonald een welhaast mystieke ode aan het Britse landschap, dat op fraaie wijze is vastgelegd. Het religieuze aspect – de pelgrimage – wordt ondervangen door de nadruk in woord en beeld te leggen op een vaag soort spiritualiteit waar niemand zich een buil aan zal vallen. De volgelingen die Harold krijgt zijn dan ook geen discipelen, maar via hen geeft de film commentaar op sociale media: uiteraard blijft Harolds pelgrimstocht niet onopgemerkt. De uiteindelijke catharsis is typisch Brits, te onderkoeld om echt diep te raken.

https://www.youtube.com/watch?v=kBNcJqLgHf0