De rock-aspiraties van New Order worden hard en lomp over de Ziggo Dome uitgestort

Nee, doe het niet, zou je hardop naar ze willen roepen. Hij is al 43 jaar dood! Speel je eigen muziek! Een toegift met drie nummers van Joy Division en nul van New Order, dat gun je de groep niet die een heldhaftige doorstart maakte na de tragische dood van hun zanger Ian Curtis (1956-1980). Zijn ogen, groot geprojecteerd achter de band, keken mee.

New Order werd een begrip als vaandeldrager van de eerste postpunkgolf en als de band die rock en dance op subtiele manier bij elkaar bracht. Gitarist Bernard Sumner, bassist Peter Hook en drummer Stephen Morris pakten na de dood van hun frontman de draad weer op met het nummer ‘Ceremony’ dat ze nog met Curtis gecomponeerd hadden. Gillian Gilbert kwam erbij op toetsen en de industriële sound kreeg een nieuwe dimensie met de elektronische injectie van songs als ‘Blue Monday’.

De carrière van New Order ging niet over rozen. Peter Hook haakte in 1993 af en bedong voor de rechter dat hij zijn deel van de royalties kreeg, voor zover die niet in de bodemloze put van de Hacienda-club in Manchester waren verdwenen. Zowel New Order als Hook claimden de artistieke erfenis van Joy Division. De laatste met zijn band The Light waarmee hij de complete albums Unknown Pleasure en Closer live vertolkte. En ook New Order bleef altijd songs van de oerband spelen, maar verwierf zelf een plek in de pophistorie met muziek die gaandeweg steeds meer eigen werd.

WROACK!

Anno 2023 heeft New Order zich een nieuw doel gesteld, na verschillende hiaten waarin Gillian Gilbert er voor langere tijd uit stapte. Er moet geróckt worden. Geen rock-‘n-roll in de ouderwetse zin, maar ‘WROOACK’! waarbij de muziek met zo veel mogelijk decibellen de zaal in wordt gepompt. Bij openingsnummer ‘Crystal’ van New Orders meest rockende album Get Ready (2001) leek het alsof de voor driekwart gevulde Ziggo Dome bij het verkeerde concert was beland. Op het enorme videoscherm verschenen beelden van een jonge, Primal Scream-achtige band met een zanger die tot in zijn sluike haardos en stippeltjesoverhemd was gemodelleerd naar Bobby Gillespie, de zanger van Primal Scream.

https://www.youtube.com/watch?v=KVMyXDsadLQ

De zwartwitschermen aan weerszijden toonden de echte bandleden. Het publiek liet zich niet foppen: hier stonden muzikanten die duidelijk ouder zijn geworden. Voorwaar geen schande, want met songs als ‘Age of Consent’ en ‘Sub-culture’ konden de zestigers putten uit een indrukwekkend oeuvre, tot en met het recente ‘Be a Rebel’ dat een lichtere, Pet Shop Boys-achtige kant van ze liet horen. Met een statig ‘Ceremony’ en Joy Divisions ‘Isolation’ werd de sfeer van doem uit de beginjaren teruggehaald, compleet met beelden van atoomontploffingen op het scherm.

De housebeat en de Giorgio Moroder-achtige ritmepatronen van ‘Bizarre Love Triangle’ en ‘Vanishing Point’ kwamen als een bevrijding, nadat New Order zijn rock-aspiraties vooral hard en lomp over de hoofden had uitgestort. De sfeer werd erdoor platgeslagen, totdat het immer frisse drumcomputerintro van ‘Blue Monday’ een element van lichtheid bracht in de pompeuze show met door elkaar flitsende laserlichten. Bassist Tom Chapman deed er alles aan om zijn zwaar aangezette baspartijen als een echte rocker te brengen; de benen wijd uiteen zoals hij het van Peter Hook heeft afgekeken. De negen-minutenversie van ‘Temptation’ bracht de show naar een topzware climax.

„Zijn er fans van Joy Division in de zaal?” vroeg Sumner retorisch. De toegift met ‘Decades’ en ‘Transmission’ deed overbodig aan. Slotnummer ‘Love Will Tear Us Apart’ blijft een van de mooiste, aangrijpendste popsongs ooit gemaakt, postuum verschenen nadat Ian Curtis zich in mei 1980 van het leven beroofde. Bernard Sumner zong het adequaat, maar zonder de diepte van het origineel. De noodzaak ontbrak.

Bekijk een overzicht van onze recensies over pop, jazz en world