De perfecte partner vinden, het is een vrij absurde ambitie

Dus we zaten op de achterbank van een auto, onderweg naar ponypark Slagharen, zoals het toen nog heette. Ik denk dat het de tiende verjaardag was van mijn beste vriendje op de lagere school, zoals dat toen nog heette.

Het was me al opgevallen dat de mevrouw die voorin zat, naast zijn vader, niet zijn moeder was. Ik had haar zelfs nooit eerder gezien. Maar zijn ouders waren nog wel getrouwd, toch? We reden net Amsterdam uit toen zijn vader triomfantelijk aankondigde: „En deze mooie blonde dame is onze lieftallige reisleidster voor vandaag.”

Naast me op de achterbank zat mijn andere beste vriendje, hij had een vader die tv-maker was. Deze vader had op latere leeftijd beseft dat hij homoseksueel was en maakte een documentaire die ermee eindigde dat hij, vergezeld van zijn nieuwe vriend, een grote happy family vormde met het gezin dat hij had verlaten.

Dan was er nog een derde vriendje, ik weet niet zeker of hij ook in de auto zat. De eerste keer dat ik bij hem thuis kwam, bleek dat hij daar woonde met zijn moeder en twee mannen die allebei niet zijn vader waren. Hoe deze driehoeksrelatie in elkaar zat: het bleef een raadsel voor een achtjarig jongetje en ik durfde het ook niet te vragen.

Dat mijn eigen ouders waren gescheiden – nadat ik jarenlang in slaap viel op het ritme van hun geschreeuw tegen elkaar – vonden mijn broertje en ik eigenlijk best een opluchting. Alleen wisten we toen nog niet dat we in de jaren erna van beide kanten een reeks nieuwe partners mochten verwelkomen.

Wie de grootste indruk maakte: Jimmy, ik meen dat hij van Zuid-Afrikaanse afkomst was, maar mijn moeder beweert dat ze het niet meer weet. Ik zie het nog voor me: een freaky appartement in Amsterdam-Oost, bestaande uit één grote kamer, met muren vol psychedelische, glow-in-the-darkbeschilderingen. Mijn broertje en ik, allebei nog op de lagere school, zittend op een bed en met grote ogen om ons heen kijkend. Jimmy stond op het punt een ‘zakenreis’ naar Colombia te ondernemen. De volgende mededeling die ik kreeg over Jimmy was dat hij tien jaar in Colombia moest blijven, dus we zouden hem niet snel meer zien.

En toen moest ik zelf een partner vinden. Hoe doe je dat? Hoe weet je wanneer het goed is? Wat werkt wel en wat niet? Net als de meeste kinderen was ik niet per se omringd geweest door tientallen voorbeelden van geslaagde huwelijken. In de jaren zeventig en tachtig was het, in ieder geval in het Amsterdam waar ik opgroeide, niet uitzonderlijk als de helft van de kinderen in de klas gescheiden ouders had.

Ook nu, jaren later, heb ik eigenlijk nog steeds geen goed antwoord op de vraag hoe je een goede partner moet vinden. Ik weet wel dat het de mensen bezighoudt. Miljoenen Nederlanders zitten op datingapps. Datingshows zijn zo ongeveer het enige genre waar zowel de oudere kijkers van de lineaire televisie dagelijks naar kijken (Boer zoekt vrouw, First Dates, Lang leve de liefde, Married at first sight) als de jongere gebruikers van Videoland (Temptation Island, Love Island, de Bachelor en de Bachelorette), HBO (FBoy Island) of Netflix (Love is Blind).

Ik denk dat ik in mijn leven geen ander onderwerp meer heb besproken dan de liefde. Niet zelden was de conclusie na zo’n gesprek: waarom doen mensen dit nog, waarom blijven ze het proberen terwijl ze van tevoren weten dat het alleen maar kan mislukken? Het is ook een vrij absurde ambitie: op de wereld lopen meer dan zeven miljard mensen rond, hoe zou iedereen precies de partner kunnen vinden die bij ze past? Voor zover ik zelf na veertien jaar bij dezelfde vrouw weet hoe het moet: je moet een beetje geluk hebben, een beetje verdraagzaam zijn en hopen dat je partner dat ook is.