Noodgedwongen wordt dit een vage recensie. Niet omdat de film vaag is, meer omdat hij drijft op een plotgegeven dat het beste onvermeld kan blijven. Le successeur bevat zelfs meerdere verhaalwendingen die allemaal teruggrijpen op dat ene schokkende moment waarbij de hoofdpersoon zo van slag raakt dat hij in zijn broek plast.
Die hoofdpersoon is Ellias Barnès, een modeontwerper die aan het begin van de tweede film van Xavier Legrand zijn eerste show presenteert. Hij is de opvolger van de overleden oprichter van modehuis Orsino, aan hem de taak het illustere verleden van Orsino in stand te houden en uit te bouwen. Dat gaat gepaard met druk en spanningen. We zien Ellias achter de schermen aan zijn borst voelen, waarna hij geforceerd glimlachend in draf over de catwalk rent. Die catwalk is in de vorm van een spiraal, een eerste aanwijzing voor het verdere verloop van het verhaal. Want spiralen gaan meestal neerwaarts – zo heeft elk detail in Le successeur betekenis. De cardioloog die hij raadpleegt denkt eerder aan een paniekaanval dan hartklachten, maar vraagt wel of dit in zijn familie speelt. Hij moet het antwoord schuldig blijven, de in Frankrijk woonachtige Ellias heeft al decennia geen contact meer met zijn Canadese vader. Als die bezwijkt aan een hartaanval reist Ellias met frisse tegenzin naar Montréal om diens uitvaart te regelen. Verdriet heeft hij niet, wel zorgen dat hij misschien toch de hartproblemen van zijn vader heeft geërfd. Of is hij nog op een ander manier erfelijk belast?
Eenmaal in Montréal wordt de toeschouwer een aantal maal vakkundig op het verkeerde been gezet. Zo blijkt Ellias eigenlijk Sebastian te heten, komt er een vreemde vriend van zijn vader langs en kijkt de buurvrouw belangstellend vanachter het gordijn naar het reilen en zeilen van Ellias in zijn vaders huis. Dan volgt dé plottwist die door regisseur Legrand fraai in beeld wordt gebracht: we zien alleen het effect ervan op Ellias, pas minuten later in flitsen wat hij zag.
Wat daarna volgt is in zekere zin logisch en onontkoombaar, maar toch kun je als kijker vragen stellen bij het handelen van Ellias. Zijn gedrag is deels mee te voelen en zelfs (bijna) psychologisch te verklaren, al gaat het vanaf dat moment knagen. Want wat Ellias doet, of eigenlijk nalaat, is emotioneel gezien onaannemelijk en ongeloofwaardig. We zien nog een aantal spannende en zelfs aangrijpende scènes en begrijpen dat er nog een betekenis is van het woord ‘opvolger’ maar echt diep raken doet het niet. Iets minder thriller en iets meer psychologie zou hier wenselijk zijn geweest, hoe knap gemaakt Le successeur ook is.
