‘The Whitney Houston Movie’ is meer een sprookje dan tragedie

Whitney-fans hebben hem natuurlijk al lang gezien, de ongeautoriseerde documentaire Whitney: Can I Be Me die Nick Broomfield in 2017 maakte. Die vonden ze wellicht eerlijk, misschien iets te rauw, en vooral niet genoeg om de muziek gaan, al was dat niet helemaal waar. Broomfield had de beschikking over uniek backstagemateriaal van de wereldtournee van 1999. Daardoor werd die tournee in de film onvermijdelijk een scharnier in Whitney Houstons tragische leven, dat in 2012 eindigde in haar nooit helemaal opgehelderde dood. Broomfield was behoorlijk genuanceerd en discreet, maar schuwde niet te laten zien dat het leven van Houston getekend werd door ingewikkelde familieverhoudingen die ten grondslag lagen aan haar drugsgebruik, ongelukkige huwelijk met r&b-bad boy Bobby Brown, en het financiële kaartenhuis dat uiteindelijk boven haar dreigde in te storten.

Tegelijkertijd was zijn film ook een ode aan de energie en de originaliteit van een zangeres die met nummer één hits als ‘I Wanna Dance With Somebody (Who Loves Me)’ (1987) en ‘I Will Always Love You’ (1992) successen scoorde die sindsdien niet meer geëvenaard zijn. Wat de documentaire ook duidelijk maakte was: die stem! Je kan eindeloos proberen het geheim te omschrijven van Houstons octaven die soms als najaarsstormen rolden en soms licht als windklokjes je gemoed optillen, maar beter is het ernaar te luisteren. En daar hoef je niet eens fan voor te zijn.

Wegdroomfilm

Anders dan in de documentaire van Bloomfield, wordt haar leven behoorlijk geromantiseerd in de nieuwe film: I Wanna Dance: The Whitney Houston Movie. De beste momenten in de fictieve biografie over Houstons leven (1963-2012), zijn die waarin ze met haar ontdekker, muziekproducent Clive Davis liedjes uitzoekt, die ze vervolgens binnen een fractie van een seconde naar haar hand zet. En: A Hit Is Born! Davis was ook als executive producent betrokken bij The Whitney Houston Movie en voor hem was haar muziek voor het voetlicht brengen dan ook het hoofddoel van deze film.

Natuurlijk, het is er allemaal: de jaloerse moeder, de klaplopende vader, de verboden liefde voor Robyn Crawford, die als haar ‘persoonlijke assistente’ door het leven moest. Het drugsgebruik is grotendeels buiten beeld gehouden, er zijn wat geheimzinnige transacties met iemand die zich als handtekeningenjager voordoet, er ligt wat cocaïne op een spiegel. Maar eigenlijk is het een wegdroomfilm geworden. Grote verrassing: de hoofdrol van Naomi Ackie. Geen dubbelganger, geen stand-in, maar een actrice die in kleine blikken van alles aan het scenario toevoegt wat niet wordt uitgesproken. Misschien zong Houston wel zo goed, omdat haar leven in haar liedjes doorklonk. Over dat soort dingen gaat I Wanna Dance: The Whitney Houston Movie nauwelijks. Het is Ackie die dit voor ons oproept.