‘De acht bergen’ voelt als een meditatieve bergwandeling

Pietro ontmoet Bruno tijdens een van zijn familievakanties naar het door de Alpen omgeven Valle d’Aosto (Aostadal). Als vanzelfsprekend worden ze vrienden, al was het maar omdat er voor Pietro niemand anders is om mee te spelen. Hun diepgevoelde vriendschap wordt door toedoen van beider ouders tijdelijk onderbroken, maar als volwassenen komen ze elkaar opnieuw tegen en wordt het weer als vanouds, ook al zien ze elkaar soms tijden niet.

Ondanks hun verschillen hebben beiden een afwezige vader. Die van Bruno werkt elders en is dus fysiek afwezig, en hoewel Pietro bergwandelingen met zijn vader maakt, later mag Bruno ook mee, zijn ze nooit heel hecht. Zijn vader is mentaal afwezig: vroeg of laat moet hij altijd weer terug naar Turijn, „de stinkstad” waar hij werkt. Dat hij wél een vaderfiguur voor Bruno blijkt te zijn steekt Pietro, maar desondanks blijven de twee een warme band houden. Want een beetje ruzie of onenigheid schaadt nooit de innige relatie tussen zwijgzame, bebaarde mannen die zichzelf als vrienden voor het leven beschouwen, wat er ook gebeurt.

De acht bergen, naar de bestseller van Paolo Cognetti, is een dwarse boekverfilming, en dat spreekt voor de film van Felix Van Groeningen en Charlotte Vandermeersch. Hun bewerking zit vol opvallende stijlkeuzes. Dat begint al bij het beeldformaat, bijna vierkant. Bij een film over bergen verwacht je eerder weidse vergezichten en panoramische shots.

Lees ook een interview met Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch over ‘De acht bergen’

Maar inhoudelijk klopt dit benauw(en)de beeldformaat. Het verwijst naar Bruno’s zelfopgelegde beperkingen. Hij kan niet verder zien dan de bergen, beschouwt zich als een echte bergbewoner. Zijn horizon verbreden, zoals Pietro wel doet op al zijn reizen, is niets voor hem, liever leeft hij eenzaam in harmonie met de – soms ruige – natuur. Hij ziet natuur ook niet als iets abstracts, wat hij Pietro’s stadse vrienden verwijt als ze op bezoek komen. Het fraai door Ruben Impens gefotografeerde De acht bergen duurt bijna tweeënhalf uur en bevat weinig expliciet drama – alles gebeurt in de hoofden van Bruno en Felix. Het pastorale tempo bezwaarlijk vinden is onterecht, Van Groeningen en Vandermeersch’ adaptatie moet je eerder zien als een meditatieve bergwandeling. Die moet je niet overhaasten, soms moet je even om je heen kijken of rusten om tot inzicht te komen. Storender zijn de liedjes van de Zweedse singer-songwriter Daniel Norgren waarmee de geluidsband overvol zit, een symfonische score was passender geweest. Maar je kunt ook zeggen dat het de dwarsheid van deze bewerking nog eens lekker onderstreept.

Bekijk een overzicht van onze recensies over film