Column | Verplegen

Nu we alweer in de derde week van januari zitten, hoor ik om me heen steeds meer goede voornemens knappen. Een vriend betrapte ik lurkend aan de vaper waarvan hij zei dat hij die na de jaarwisseling had weggegooid, een nichtje belde me huilend op toen ze toch weer op een doordeweekse dag aan de wijn was gegaan. Zelf ben ik gisteren bezweken.

Ik hield me al weken fluitend aan al mijn goede voornemens en toch kocht ik in de supermarkt een fles cola light, de drank waar ik juist mee was gestopt omdat al die kunstmatige zoetstoffen en cafeïne voor iemand met mijn gestel gewoon niet goed zijn.

Ik werd meteen gestraft. Mijn maag begon dankzij de aspartaam touwtje te springen met mijn darmen, mijn microbioom riep in koor ‘wat maak je ons nou’ en mijn hart roffelde als een malle. Het gevolg was een zeer ongemakkelijke twee uur waarvan ik u de vernederende details verder zal besparen.

Het ergste was nog dat ik achteraf besefte dat mijn terugval niet eens zozeer kwam door verslaving (al had ik de eerste colaloze dagen onrustig en met koppijn doorgebracht) maar vooral was ontstaan door verveling. Ik had al mijn taakjes van die dag af en wist even niet wat ik met mezelf aan moest. Opeens dacht ik aan cola light en het feit dat ik die (met goede reden!) niet in huis had, en plots had ik weer een doel. Een slecht doel weliswaar, maar goed, dat is ook een doel. En zo gaf ik gehoor aan het oude verlangen, terwijl mijn geweten ondertussen tegen me gilde en de rest van de avond niets anders meer deed dan zichzelf in het gezicht stompen.

Ik moest denken aan het gedicht ‘Tuincentrum Osdorp’ waarin Menno Wigman een leven vol sleur beschrijft: „…iedereen zijn eigen hel. / In leven blijven, naar je werk toe tijgen … onder collega’s lijden, loon opstrijken”. Tegen het einde is er even verlossing, als de mannelijke hoofdpersoon ’s avonds op de computer wat porno kijkt en ten slotte er niets rest dan „je zaad opvegen”. Om te besluiten met: „Je mist iets en verpleegt het.”

Ik had weer eens onderschat hoe gevaarlijk verveling is wanneer je van iets af wil kicken, hoe makkelijk ze terugvallen in de hand werkt. Verslaving is een makkelijke manier om van verveling af te komen, want wat je ook van verslaving vindt, saai is ze helaas niet.

En dus begon ik weer van voren af aan met ontwennen. In de hoop mezelf eindelijk te verbeteren. Wat in de praktijk vooral neerkwam op het leren omgaan met de leegte, in plaats van haar te verplegen.