Later zullen ze het nog vaak vragen: „Waar was je toen Wout Weghorst die penalty tegen Griekenland miste?” Op de snelweg, zal ik dan zeggen, naast chauffeur Rocky, die me op maandagen van Showbiz City in Aalsmeer naar huis rijdt. Rocky zei het al meteen: „Moet je opletten, Weghorst gaat missen.”
Leuk om een wedstrijd weer eens op de radio te horen. Het Nederlands elftal boeit me voor geen meter meer, en niet alleen omdat ik nul vertrouwen heb in bondscoach Ronald Koeman, een man met de emotie van een stronk prei. Koeman was helemaal in het begin van zijn carrière trainer van Vitesse. Ze presteerden toen goed, maar het was niet om aan te zien zo saai. Het Gelredome was uitverkocht voor Vitesse-Inter Milaan, maar ons hele clubje op de Zuidtribune viel in slaap van dat oeverloze getik op het middenveld.
Ik denk dat de voetbalbeleving inzakt naarmate je ouder wordt.
Als het goed is maak je je vanaf je veertigste niet meer te druk over een elftal waarvan de spelers toevallig allemaal uit jouw land komen. Ik zou Verbruggen (de keeper) en Reijnders (middenvelder) niet eens op straat herkennen.
Weghorst miste.
„Pannenkoek!”, zei Rocky, die uit ergernis het geluid van de autoradio uitzette, nu hoorden we niets meer.
Hij was voor FC Utrecht.
Ik denk dat de voetbalbeleving inzakt naarmate je ouder wordt
Gert Kruys, een oud-speler die tegenwoordig ambassadeur commerciële zaken bij FC Utrecht is, had hem gebeld met de vraag of hij met zijn vervoersbedrijf een paar businessseats wilde kopen. Hij had van alles tegen hem gezegd, want FC Utrecht staat laatste in de eredivisie. „Die belt voorlopig niet meer.”
De radio ging weer aan.
Tussen de bedrijven door werd gezegd dat België-Zweden was gestaakt, vanwege een aanslag in Brussel.
Hij keek bezorgd opzij, naar mij.
„Moet-ie op de praatradio van jou?”
Ik denk dat hij Radio 1 bedoelde.
„Hij staat op de praatradio”, zei ik. „Dit is Radio 1.”
Ik dacht erachteraan: zolang ze daar voetbal belangrijker vinden dan het nieuws is er natuurlijk niets aan de hand.
Op het parkeerterrein naast ons huis in Wormer scoorde Nederland het winnende doelpunt. Daarna werd meteen geschakeld naar de actualiteit. Er reed een schutter in een oranje pak op een scooter door Brussel en Virgil van Dijk had namens oranje in Griekenland vanaf elf meter raak geschoten.
Het was waarschijnlijk weer zo’n wedstrijd die ik me tegen mijn zin in nog lang ging herinneren. En dat terwijl ik ’m niet eens gezien heb.
Marcel van Roosmalen schrijft op deze plek een wisselcolumn met Ellen Deckwitz.
