Mark Rutte in China: hij maakt de indruk alsof hij er op zijn gemak naartoe is gefietst, z’n rijwiel ergens om de hoek tegen een Chinese muur heeft gestald en nu komt hij zwaaiend op ze af. Hai Chinezen, hai-hai-hai. We kenden dit enthousiasme eigenlijk alleen van ons koningshuis, maar demissionair premier Mark Rutte laat ze ver achter zich. Hij hoeft niet aan folklore te doen of te dansen, maar hoeft alleen zichzelf te zijn. Totaal ontspannen baant hij zich een weg door Chinese winkelstraten, nagestaard door betoverde Chinezen. Wij zijn er inmiddels immuun voor, daarvoor is er in eigen land te veel gebeurd en niet gebeurd, maar in het buitenland werkt de formule nog.
Mark Rutte in een zaal Chinese studenten, als democratie een gezicht had, dan was het zijn gezicht.
Rutte in een ruimte met Xi Jinping.
De armgebaren van Rutte toen Xi Jinping aan kwam lopen, er sprak een jongensachtig verheugen uit, alsof ze al heel veel avonturen hebben beleefd.
Dan die zaal waar ze ‘de gesprekken’ voerden, tussen hen in, op de vloer, een veld met oranje tulpen.
Geen idee natuurlijk wat er in die gesprekken is gezegd.
En teruggezegd.
Voor de verslaggeving zijn we volledig afhankelijk van Mark Rutte zelf. Alle pijnpunten benoemd, ook de cyberaanvallen en de Oeigoeren. Verder ‘als goede vriend’ een beroep gedaan op China inzake Oekraïne.
Ik wist helemaal niet dat we zo’n ‘goede vriend’ van China zijn, als we Rutte mogen geloven misschien wel een van China’s beste vrienden. Wat zegt het over ons dat een land als China een goede vriend is. Zijn wij dan een allemansvriend? Hoe moeilijk is het eigenlijk om niet bevriend met ons te raken?
Dat is ook Rutte.
Iedereen is een potentiële vriend tot het tegendeel is bewezen. Hij heeft principes, en hoe makkelijk hij daar overheen stapt, heeft met je lengte en kracht te maken, maar over het algemeen is de weg naar het hart kort. Vriendschap is bij Mark altijd een kosten-batenanalyse met het meeste gewicht aan de goede kant.
De ‘vergeetachtigheid’ waar hij bij ons tegenaan liep is internationaal alleen maar een voordeel. Xi Jinping, straks weer Trump, Orban: ze kijken niet op van een leugentje meer of minder.
Hij is als zij zijn.
Marcel van Roosmalen schrijft op deze plek een wisselcolumn met Ellen Deckwitz.
