Column | Oervrouw Jutta

Als ik later groot ben, wil ik Jutta Leerdam worden. Nooit eerder schreef ik twee keer achter elkaar over een sporter. Maar ik kon niet anders. Met open mond aanschouw ik haar. Insta-babe. Verpletterende kampioen. Sekssymbool. Baanrecordbreker. Oervrouw die zegt waar het op staat.

Hoe ze haar haar losgooit als ze is gefinisht, een blonde zee over haar schouders. Hoe ze flirt met de camera. Kushandjes geeft. Hoe ze haar strakke buik laat zien op Instagram. Haar benen van een kilometer, op hoge hakken. Haar kleine bikini’s, en sterke billen. Dat hoort niet, voor een topsporter. Die moet gefocust zijn op presteren. Maar Jutta toont zich sexy. Ze laat zichzelf in volle glorie zien.

Haar uiterlijk is haar visitekaartje – maar we mogen het er als nette mensen niet over hebben. Die tijden zijn vervlogen. We horen haar prestaties te bezingen. En niet meer dan dat. Terwijl dat lijf zo prachtig is. Ze heeft er keihard voor getraind. Ze mág er trots op zijn, en wat mij betreft ook méér dan het gepaste, ingehouden trotse dat wij van sporters verwachten. Pronk ermee Jutta, go girl. Dat ze dat doet, verwart. Als je haar niet mag zien als lustobject, mag je er dan wel naar kijken? Van genieten? Of ben je dan een seksist?

Carrières zijn geknakt door een overfocus op mager

Zou ze verliezen, dan is dit ook het eerste waarop ze zou worden afgebrand. Te veel de Insta-babe uitgehangen. Te oppervlakkig met alleen haar uiterlijk bezig geweest. Een oordeel is zo klaar. Maar Jutta verplettert de tegenstand. Ze schaatst records op een kapotte schaats. En net als je denkt dat het daarover zal gaan, begint ze over echte vrouwenzaken. Haar menstruatieproblemen. Of haar gewicht. Een paar kilo’s meer. Meer vet.

Daarover praten is nog baanbrekender dan haar baanrecord. Want toegeven dat je zwaarder bent geworden, is voor sporters een no go. Tenzij het spier is. Daar mag je trots op zijn. Maar vet? Dat hoort niet bij topprestaties. Dat moet er liefst zo min mogelijk zijn. Jutta vertelt het zelf ook: de afgelopen jaren focuste ze zich in de zomer op dun worden. Terwijl nu blijkt dat ze met iets meer vet veel sterker is.

Juist omdat ze wint zoals ze nooit eerder deed, met zo veel overmacht, zijn haar uitspraken van onschatbare waarde voor jonge sporters. Er zijn zoveel sporters die worstelen met hun gewicht. Om te winnen moet je dun zijn. Talloze carrières zijn geknakt door een overfocus op mager. Jutta bewijst: om te winnen, moet je goed in je vel zitten. Ze is niet alleen fysiek sterker door de extra kilo’s, maar ook mentaal. Ze geniet meer van het leven, en is daardoor relaxter.

Met ogenschijnlijk speels gemak speelt ze met stereotypen. Op haar 23ste heeft ze meer zelfbewustzijn in haar pink dan ik op die leeftijd in heel mijn lichaam had. Ik vond haar altijd al fascinerend, haar spel met topsport en dat sexy uiterlijk. Daar is nog een laagje bij gekomen: oerkracht. Het maakt haar aanraakbaar en ongrijpbaar tegelijk. En een absoluut rolmodel.

Alle lijstjes voor dit jaar zijn al gemaakt, en alle prijzen al vergeven. Dat geeft niet: de titel ‘Sportvrouw van het Jaar’ zou de lading ook niet dekken. Jutta Leerdam is veel meer dan dat. Ze is de ‘Vrouw van het Decennium’. Het kómende, welteverstaan.