Column | Sarina deed geen Caroline

Vrijdagavond speelden de Leeuwinnen in Leeds tegen de Lionesses. Sinds vorig jaar heeft de Engelse ploeg Sarina Wiegman als coach, onze Sarina, die waarmee de Leeuwinnen tweede van de wereld en Europees kampioen werden. Wiegman en de Leeuwinnen waren voor altijd, toch diende ons boegbeeld vrijdagavond bij de vijand. Dat deed me aan Caroline van der Plas denken, maar dat doen veel dingen de laatste tijd. Het reclamebureau dat haar de BBB hielp creëren en vooral giganten rondom agrarische bedrijven als klanten heeft, levert uitstekend werk.

Voor Sherida Spitse was het vrijdag haar tweehonderdste interland. Louis van Gaal nam een filmpje op waarin hij haar met de mijlpaal feliciteerde en ook een beetje zichzelf want, vertelt hij, hij had aan de wieg gestaan van de structuur waarbinnen Sherida opgeleid kon worden. „Ik lees dat je eerlijk en direct bent en altijd wil winnen,” zegt hij in de camera. Hij is ook zo, dus vindt hij haar geweldig, dan sluit hij af met: „Cherina, ik houd van je.”

Virgil van Dijk speelt binnenkort zijn vijftigste interland. Memphis Depay speelt over twintig interlands zijn honderdste. Als Sarina Wiegman dan felicitatiefilmpjes opneemt en tegen Virgil „Ik houd van je, Vincent!” roept of Memphis Melvin Depay noemt, is een ding zeker: bij de brandstapel die voetbalminnend Nederland dan voor haar zal bouwen, zal Duindorp bleek wegtrekken.

Op de tribunes van Elland Road stond intussen Sherida’s achterban met ballonnen die het getal vijfhonderd vormden. De ‘2’ was per ongeluk omgedraaid. Even vierden we haar vijfhonderdste interland. Wiegman liep over de grasmat naar Sherida en gaf haar een grote bos rozen. De liefde was duidelijk niet gedoofd. Ik fantaseerde dat Wiegman, of een deel van haar, nog achter haar Leeuwinnen stond. Over twee weken begint het EK in Engeland. De gastvrouw in de pan hakken, zij het vriendschappelijk, was voor het nog onzekere Nederland van belang. Wiegman wist dat. De Lionesses speelden in Crimson rood dat eruit zag als oranje, Nederland speelde in wit. Engeland leek daarom Nederland en Nederland leek Engeland. Weer moest ik aan Van der Plas denken: Je als een Hollandse boerin kleden, maar intussen voor het imperium strijden, het Britse in dezen.

Toen Nederland in de 22ste minuut met 0-1 voor kwam te staan, leek het een mogelijkheid: Sarina zou de Lionesses gebonden en gekorfd aan de voeten van haar ware liefde afleveren. Uit het reclamebureau dat zich inmiddels tussen mijn oren heeft gevestigd, klonk: Ze doet een Caroline van der Plasje! Voor David juichen, maar voor de belangen van Goliath strijden.

Wiegman deed geen CvdP-tje. Sherida die nooit mist, miste juist op haar jubileuminterland een strafschop. Meteen daarna werd het 2-1 en begon de doelpuntenstorm. In de slotfase werd de jubilaris nog gewisseld ook. Het felicitatiefilmpje waarin Van Gaal haar Cherina noemde, moest ze waarschijnlijk nog te zien krijgen. Na afloop klonk muziek uit de stadionspeakers. Dat kon niet door de lange arm van de Nederlandse agrogiganten geregeld zijn, maar zo voelde het wel. Het Engelse publiek zong mee: Sweet Caroline, pah, pah, pah. Nederland verloor 5-1.