Column | Keepersgeluk op Old Trafford

Het is een klein fotootje in de hoek van een sportpagina die mijn aandacht trekt. Een fotootje met Erik ten Hag, ergens in een doorgang met een stalen deur. Met zijn ene voet nog op het lelijke tapijt van de ruimte waar hij uit komt en de andere voet al op de tegels van de gang waar hij in wil, laat hij zien dat hij haast heeft. Maar vooruit. Heel even dan. Ten Hag poseert vlug met een grote keeper in het felgeel, de handschoenen nog in de hand.

De keeper is Francis Uzoho van Omonia Nicosia. Een doelman van Cyprus, dus. Normaal gesproken zelfs de reservekeeper van zijn ploeg. Hij keepte vlak voor het maken van de foto de wedstrijd van zijn leven, in de groepsfase van de Europa League. Tegen Manchester United, met Old Trafford bijna uitverkocht. Dan voel je de grond trillen en de lucht zinderen, hoorde ik BBC-commentator Pien Meulensteen dat laatst omschrijven. Het aanzwellende grommen uit vele kelen nestelt zich in je buik als je nog in de catacomben staat.

Manchester United – Omonia Nicosia is zo’n affiche waar ik gek op ben. David tegen Goliath. En deze wedstrijd ontknoopte zich nog bijna bijbels ook. Bijna. Twaalf schoten hield Francis Uzoho hoogstpersoonlijk tegen. Onvermoeibaar leek hij in alle hoeken van het doel tegelijk te zijn, om ballen van Ronaldo, Fred en Rashford uit het net te houden. Pas bij het dertiende schot, diep in blessuretijd, brak de keeper. Manchester won met 1-0.

Ik zoek op internet, maar kom de foto met Erik ten Hag niet tegen. Wel vind ik wie Uzoho is. Een straatvoetballer uit Nigeria, die elke nacht droomde van de club waar hij deze week tegen speelde, en van Real Madrid. Op zijn veertiende mocht hij naar een voetbalopleiding in Qatar. Ver weg van zijn familie. Hij begon als spits, maar omdat hij een boomlange, sterke vent begon te worden – en iets te langzaam, vonden de trainers – werd hij getransformeerd tot keeper. Toen hij achttien was, verhuisde hij naar Spanje. Naar Deportivo La Coruña, een club die hij alleen kende van Play Station One.

Nu is de doelman drieëntwintig, en hij verhuisde in vijf jaar al vier keer van club naar club. Eerst als uitgeleende speler. En nu heeft hij een contract bij Omonia. Hij traint. Rust. Zit tijdens wedstrijden vooral op de bank. En speelt met de twee kinderen die hij ook al heeft. Wat een leven heb je dan achter de rug, in nog geen kwart eeuw tijd. Een leven van ietwat geknakte dromen. Op Cyprus, in plaats van Spanje of Engeland.

Maar de keeper is een positieveling. En hij vertrouwt op God. Rotsvast. Dus dat hij tóch mag keepen op Old Trafford, dat zal Zijn wil wel zijn. Als je Uzoho bezig ziet, in die negentig minuten waarin een megastunt steeds reëler wordt, zou je bijna hetzelfde gaan geloven. Dat daarboven een handje wordt toegestoken. Al was het maar voor één avond, voor dat ene beeld, dat ik wel vind bij mijn rondje zoeken: Francis Uzoho samen met zijn idool Cristiano Ronaldo. Net na een actie, ik vermoed net na het stoppen van een schot. Ze grijnzen beiden breed.

Ik hou zo van affiches als Manchester – Nicosia omdat er dromen in schuilen die meestal niet uitkomen. Maar heel, héél soms ook wel.