Beethovensverzoenende kracht is op zijn best bij Leonskaja en Sokhiev

Vijf minuten… Dit album zou je alleen al moeten luisteren voor die hemelse vijf minuten van het langzame deel uit Beethovens Vierde Pianoconcert, waarin het kille en heerszuchtige orkest tenslotte smelt voor de zachtmoedige stem van de vleugel. Pianist Elisabeth Leonskaja en het Orchestre national de Toulouse van de – toen nog – chef-dirigent Tugan Sokhiev schetsen een vergezicht van hoe je zou willen dat ruzies en conflicten uitmonden in verzoening.

De worsteling van de mens(heid) met zichzelf en de wereld is nooit ver weg bij Beethoven, maar soms laat hij zijn noten even uitstijgen boven dat alles. „Wij musici zijn de ambassadeurs van de vrede”, verzuchtte de wanhopige Sokhiev een jaar geleden, toen hij ontslag nam bij het Moskouse Bolsjojtheater en het Franse orkest: bij de één vanwege de Russische inval in de Oekraïne en bij de ander, omdat het van hem eiste zijn anti-oorlogsstandpunt te „verduidelijken”, oftewel zijn culturele achtergrond te verloochenen. Shakespeare zou zeggen: „Toulouse or not Toulouse, that is the question.”

De opnamen voor het nu verschenen album dateren van ruim vijf jaar geleden, en belichamen het standpunt dat Sokhiev altijd uitdraagt: muziek is er om te verenigen, niet om te verdelen. Met Leonskaja bouwt hij in de twee concerten aan een liefdevolle, spirituele dialoog, met slotdelen die stralen van optimisme. De musici verhelderen wat Beethoven bedoelde, toen hij zei dat „muziek een hogere openbaring is dan alle wijsheid en filosofie bij elkaar”.