Wat als een gitaar ‘bril’ zou heten en een gieter ‘fiets’?

We zien ze eerst achter de ramen van het huis scharrelen: drie figuren die eruit zien alsof ze al een tijdje door de wildernis dwalen. Dan stappen ze voorzichtig de deur door en de speelvloer op, een kamer in die bezaaid is met voorwerpen. Als een van hen een spuitbus oppakt breekt er opeens een voice-over in: ‘lichtknopje’. Een gitaar blijkt een ‘bril’, en stoel een ‘spijker’.

In Anders is een hele normale Zweedse voornaam, de eerste samenwerking tussen mimetheatergroep Bambie en jeugdtheatergezelschap Theater Artemis, is letterlijk niets wat het lijkt. Ieder voorwerp krijgt een andere naam, en daarmee ook een andere functie toegedicht. De personages maken er het beste van: met een fietsband hameren ze een stoel aan de muur om een boodschappentas (‘schilderij’) aan op te hangen; als dat gruwelijk misgaat peddelt een van hen op een gieter (‘fiets’) naar het dressoir (‘winkelcentrum’) om een bos bloemen (‘verband’) te kopen.

Lees ook: Fantasierijke maar eendimensionale ode aan het theater

Dat levert kolderieke, fantasierijke scènes op, zeker als de voorwerpen concepten beginnen te vertegenwoordiging (‘verstilling’, ‘liefdesverdiet’ of – tot grote consternatie – ‘seks’). De voorstelling speelt zo een geestig spel met de arbitraire taal- en betekenisregels waarmee we de wereld vormgeven: het is opvallend hoe snel je als publiek aan de nieuwe afspraken went. Zo levert het stuk kritiek op een rigide omgang met de ‘werkelijkheid’, waarbij later ook expliciet ideeën over gender en rolpatronen ter discussie worden gesteld.

Lees ook: Mimetheatergroep Bambie brengt vervreemding op straat

Het is alleen jammer dat de voorstelling niet veel verder komt dan de geweldige basispremisse. De structuur van het toewijzen van nieuwe betekenissen en op basis daarvan scènes bouwen wordt al snel voorspelbaar, waardoor je aandacht als toeschouwer verslapt. De voorstelling ontbeert de duistere ongrijpbaarheid die het overige werk van Theater Artemis kenmerkt, waardoor het geheel wat te veel aan de oppervlakte blijft, en in een aaneenschakeling van improvisaties blijft steken.