Waren die volwassen problemen maar zo makkelijk op te lossen

Op 6 augustus 2008 schreef ik een e-mail aan mijn vriendin Nienz: ik vond tien jaar maar een ‘rotleeftijd’, mijn vriendinnen kregen al borsten en ik alleen maar stinkende oksels. Nienz sprak me ernstig toe: hallo, watje, stel je niet zo aan. ‘Ik vind jou nogal irritant,’ schreef ik terug. ‘Gelukkig verzin ik dit maar en ben je niet zo erg als Rooz van Hoe overleef ik!’ De boeken van Francine Oomen hadden mij geïnspireerd om met mijzelf te e-mailen over mijn angsten. Rosa van Dijk, de hoofdpersoon van de Hoe overleef ik-boeken, deed dat immers ook met haar alter ego ‘Rooz’.

Mijn prepuberale vriendinnenclubje baseerde hele delen van onze persoonlijkheid op die van Rosa en haar vriendengroep: we wilden graffitikunst maken, een neuspiercing, paars haar. We stuurden elkaar zelfs, net als in Oomens boeken, ‘survivaltips’. Als we voor het eerst ongesteld waren, als de leukste jongen in de klas niet naar ons omkeek of als we ons buitengesloten voelden. We waren niet de enigen. Onze generatie groeide op met de personages van Hoe overleef ik. Ook zij twijfelden of ze ooit een vriendje (of vriendinnetje) zouden vinden, ruzieden met hun ouders, voelden zich dom of puisterig, ook zij moesten maar overleven. De survivaltips uit de boeken spoken nog altijd door mijn hoofd: ruziemaken doe je het beste via ik-boodschappen, niet te snel met je tong draaien bij het zoenen (vermijd koste wat het kost het ‘wasmachine-effect’). Francine Oomen bouwde een heus imperium op: films, een serie, musicals, een tijdschrift, agenda’s, schriften, een bordspel, en dan die vijftien (vijftien!) boeken nog. Hoe overleef ik was overal.