Vier onbekenden dwingen tot een apocalyptische keus

Het Chinese meisje Wen zoekt in het bos naar sprinkhanen. Ze heeft er al een paar gevangen en gedetailleerd beschreven in haar opschrijfboekje als er een man verschijnt. Wen zegt nog dat zij van haar vaders niet met vreemdelingen mag praten, maar dat beaamt Dave, een imposante verschijning. Vriendelijk biedt hij aan haar te helpen met het vangen van sprinkhanen om in haar weckpot te stoppen.

In de openingsscène van Knock at the Cabin, de nieuwe film van M. Night Shyamalan, zit de hele film al besloten. Zo is Dave zowel bedreigend – hij wordt dan ook van onderen gefilmd – als vriendelijk. Ook kan de oplettende kijker nadenken over het waarom van nou juist deze insecten? Hun gevangenschap wijst vooruit naar de situatie die op deze scène volgt en het idee dat er sprinkhanenplagen in de bijbel voorkomen, bijvoorbeeld in Openbaring 9, blijkt later. Uiteraard blijkt dat van betekenis.

Er voegen zich nog drie figuren bij Dave, allemaal voorzien van vervaarlijk uitziend, zelfgemaakt wapentuig. Ze kloppen op de deur van de houten hut waar Wen en haar vaders, Eric en Andrew, vakantie vieren. Ze moeten naar binnen, is het niet goedschiks dan kwaadschiks. Eenmaal in de hut stellen ze beleefd doch dwingend een ultimatum: binnen een paar uur moet een gezinslid geofferd worden, anders volgt het einde der tijden.

Net als Eric en Andrew moet de kijker bepalen wat deze vier indringers zijn: godsdienstwaanzinnigen, complotdenkers of homofobe figuren die het stel met hun geadopteerde kind een lesje komt leren? Dat laatste is de vaste overtuiging van Andrew, de rationeel ingestelde vader. Eric is bereid een flink eind met de indringers mee te denken. Komt er misschien een apocalyps, hebben ze gelijk?

De films van M. Night Shyamalan (The Sixth Sense) zijn al een tijdlang wisselend van kwaliteit, maar boekverfilming Knock at the Cabin is wel weer een goede. Hij laat de in close-ups gefilmde gezichten van de acteurs het beeld domineren, waarbij ze de kijker vaak rechtstreeks aankijken. Het is claustrofobisch, maar creëert ook empathie en betrokkenheid. Soms is de spanning te snijden; het sterke is dat de ambiguïteit van de situatie heel lang volgehouden wordt. Zijn deze vier best goedhartige mensen echt van het padje? Het is bijna jammer dat deze ambivalentie aan het eind verdwijnt en dat Shyamalan wat flashbacks gebruikt die niet heel veel toevoegen.