Uitbundigheid en knaldrang op festival Down The Rabbit Hole

Abel van Gijlswijk wist het mooi te relativeren. „Was er niks anders leuks?” vroeg de zanger van punkgroep Hang Youth (liedjes als molotovcocktails) zaterdagavond aan zijn bloedfanatieke publiek, terwijl elders op het terrein de dancemagneet Moderat en de cartoon-popgroep Gorillaz met enorme toeloop begonnen waren. Een overvloed aan al dat leuks was precies de makke van een warm, druk en oergezellig Down The Rabbit Hole. Wat deed het ertoe dat de langverwachte Kae Tempest wegens corona niet kon komen? In plaats daarvan kwam Eefje de Visser met een waardig, makkelijk in te passen optreden. Greentea Peng verhinderd wegens complicaties bij zwangerschap? In haar plaats verscheen Joep Beving met meditatieve pianomuziek voor een zitpubliek. Geen zin om naar een band te kijken? In een thematent kon je ‘Fuiven met Duiven’. Bezoekers kregen na het dansen een plastic duif mee om het festivalterrein mee op te vrolijken. Lange rijen, want Fuiven met Duiven was een hit. In dit pretpark hoefde niemand zich te vervelen.

Consumentenparadijs

Uitbundigheid was het sleutelwoord onder de 45.000 bezoekers van DTRH. Knaldrang (nu het eindelijk weer kon) ging samen met de wonderbaarlijke wederopstanding van de festivaleconomie. Met meer dan zeventig cateringbedrijven, waaronder complete restaurants en een biertuin, was DTRH een consumentenparadijs waar afval weer ouderwets voor de neuzen van de milieumedewerkers op de grond werd gegooid. Ook muzikaal was er voor elk wat wils, van aantrekkelijke zuchtmeisjesdisco door de Franse groep l’Impératrice tot de levensgevaarlijke sloophamersrock met scheepstoeter van de Zweeds/Amerikaanse Viagra Boys. De vriendelijke rapper Loyle Garner moest het qua impact afleggen tegen het Franse deejayduo Polo & Pan dat ten volle gebruik maakte van kleurrijke videoprojecties. Videoschermen buiten waren sowieso de redding bij optredens in de uitpuilende Teddy Widder-tent waar lang niet iedereen in paste.

Diversiteit

Diversiteit was het devies, met groot contrast tussen de aan Depeche Mode verwante eightiespop van het trio Molchat Doma uit Belarus en de bruisende Afro-Portugese crossover van zangeres Pongo. De door een Solomon Burke-achtige dominee aangevoerde groep Gabriels bracht onversneden gospelsoul met onverwachte opera-uithalen. De hard rockende topgroep HAIM uit de VS maakte zich onsterfelijk belachelijk toen bassiste Este Haim zich in een gefingeerd telefoongesprek verlekkerde over alle dingen die je op Down The Rabbit Hole nog meer met “holes” kon doen. Seks, drugs en rock’n’roll: het is allang geen heilige drie-eenheid meer.

Zanger Thom Yorke van gelegenheidsband The Smile roemde het idyllische festivalterrein, waar hij en zijn band eerder op de dag een duik in het meer hadden genomen. Met zijn natuurlijke amfitheater is het grote Hotot-podium een enorme, Woodstock-achtige heuvelkom waar de Radiohead-afsplitsing The Smile floreerde met het jazzy spel van drummer Tom Skinner. Nog meer succes op dezelfde plek had vrijdagmiddag het Amsterdamse Jungle By Night, dat met verve de nieuwe elektronische richting aan een dankbaar wiegend publiek openbaarde. Nederlandse artiesten deden het goed op DTRH, waar Personal Trainer het afwezige Sleaford Mods (vlucht gecanceld) verving en S10 de natuurlijke verbinding maakte tussen haar emotionele indiepop/rap en haar ervaring als Songfestivalartiest. Stien den Hollander was oprecht dankbaar voor haar aandachtige publiek: „Hier heb ik echt heel lang naar uitgekeken.”

Lees ook het interview met Amy Taylor van punkband Amyl and the Sniffers: ‘Ik wil me vrij voelen om me te kleden zoals ik wil’

Vrouwelijke artiesten

Vrouwelijke artiesten maakten de dienst uit op DTRH, met op zondag de onweerstaanbare opeenvolging van Girl In Red, Phoebe Bridgers, St. Vincent, Erykah Badu en als klap op de vuurpijl de onstuitbare punkfurie Amy Taylor en haar Australische punkkanon Amyl and the Sniffers. De naar Amy Winehouse lonkende softsoul van Celeste was een enigszins tegenvallend, moeizaam op gang komend intermezzo voordat de komst van de Noord-Londense rapper Little Simz de grootste artistieke triomf van het festival opleverde. Simbiatu “Simbi” Ajikawo bracht haar virtuoze raps met zoveel enthousiasme dat haar publiek binnen de kortste keren bestond uit van oor tot oor glimlachende (vooral) meiden. „Neem me niet kwalijk dat ik geen echte zangeres ben,” nam Little Simz iedereen voor zich in nadat ze in ‘Protect My Energy’ toch een heel verdienstelijke zangstem had laten horen.

Het konijnenthema, met de drie grote podia genoemd naar konijnenrassen, werd uitvergroot op het vrachtwagentje van Bright Cleaning met twee enorme konijnenoren bovenop. Het hoefde allemaal niet zo serieus op Down The Rabbit Hole, waar het vooral goed feesten was.