N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie Muziek
Het nieuwe U2-album is een lange reclamespot voor het nieuwe boek van Bono. Ik heb maar één vraag: waarom?
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data98192351-dd0af7.jpg)
Beste Bono, MTV stuurde een fax vanuit de jaren negentig: ze willen hun Unplugged-sessie terug!
Geintje, natuurlijk. Maar wat moet ik dan? Ik heb deze week tientallen keren naar de ‘nieuwe’ nummers van U2 geluisterd. Op Songs of Surrender staan er veertig (40!) in een ‘nieuw’ jasje: ‘herinterpretaties’ van klassieke evergreens, schijnbaar uitgekleed tot akoestische versies, maar tegelijkertijd stiekem overgeproduceerd.
Ik heb eigenlijk maar één vraag: waarom?
Want al meteen bij de opener ‘One’ schrok ik me wild. Wat kun je nog toevoegen aan zo’n iconisch monument? Je kunt het alleen maar kapotmaken, toch? Het onstuimige ‘11 O’Clock Tick Tock’ was bijna gezapige dixieland geworden. En Bono, dacht je echt dat ‘I Still Haven’t Found What I’m Looking For’ beter werd als je het een octaaf lager ging mompelen?
Turven wat wel goed is
Om de moed niet te verliezen én omdat ik een optimist ben, ging ik turven… en zette uiteindelijk drie streepjes: bij ‘Where The Streets Have No Name’ (met spacy synthesizer), ‘Out of Control’ (met stemmige kampvuurgitaren) en ‘Vertigo’ (met strijkers in plaats van AC/DC-riffs). Maar dat was het wel. Verder is alles wat U2 (ooit) uniek maakt(e) – pit, pathos, woede, intensiteit – vakkundig afgevlakt of volledig weggesloopt. Waarom?
Ik heb wel een idee. Een paar maanden geleden las ik je boek, Surrender, waarvoor deze plaat een drie (3!) uur durende reclamespot is. Ik vond het verfrissend hoe eerlijk je was over je messiascomplex, maar kreeg ook medelijden met de rest van de band die collectief baalde dat je de wereld redden belangrijker vindt dan nieuwe muziek maken. Hoe durf je hen dan nu ook nog oude prak te laten opwarmen? Waarom willen jullie je eigen bloedeloze coverband zijn?
Ik hoor van je!
