‘Terrifier 2’ is zo bloedig dat de slachtpartij koddig wordt

Filmproducent William Castle gaf bezoekers van Macabre in 1958 een certificaat voor een levensverzekering van 1.000 dollar, mochten ze tijdens het kijken sterven van angst. Ook een ingehuurde verpleegster in uniform en een voor de bioscoop geparkeerde ambulance bewezen zijn zorg voor het publiek.

Tegenwoordig zijn zulke gimmicks overbodig: een handjevol gratis tweets volstaat. Zo bleek in oktober op Twitter dat bezoekers van lowbudget-horrorfilm Terrifier 2 onwel werden. „Zo gruwelijk dat ik braakte in mijn popcorn”, twitterde ene RyanThye HorrorM1. Filmproducer Steve Barton waarschuwde daarna opgetogen voor het ‘grafische geweld’ van zijn eigen film: „Zachtaardige mensen met een neiging tot duizelingen of een zwakke maag kunnen zich beter in acht nemen.” De pers pikte het op, waarna het obscure Terrifier 2 een surprisehit werd rond Halloween, met ruim 10 miljoen dollar recette in de VS. Dus zag ook hier een distributeur er brood in.

Zo eenvoudig kan marketing zijn. De doelgroep van Terrifier 2 zijn adolescenten die elkaar iets hebben te bewijzen: ik kan dit aan. En daar is weinig mis mee. Liever bewijzen zij zich in de veilige bioscoop dan met vuurwerk of TikTok-uitdagingen.

Hoe erg is Terrifier 2 ? Het is een glossy ‘slasherfilm’ uit de jaren tachtig met wat vlezig realisme uit de jaren zeventig. Sinds de martelporno-rage in de jaren nul zag je zoveel bloedvergieten nog maar zelden in de bioscoop.

Monster van dienst is Art the Clown, een bovennatuurlijke, sadistische horrorclown met een smaakvol zwart-witkostuum en dito gebit die zijn slachtoffers tot gehakt rult. Hoewel verbaal minder begaafd dan clown Pennywise uit It, herinnert zijn modus operandi aan hem en Freddy Krueger. Art opereert half in de realiteit, half in dromen.

Gescalpeerd, geamputeerd, zonder ogen en in repen gesneden blijven de slachtoffers wriemelen en gillen

Jonge meisjes uitbenen

Origineel is Terrifier 2 niet. In de intro slaat de clown een forensisch specialist de schedel in op wiens snijtafel hij in deel één uit 2016 eindigde. ‘Final girl’ van dienst – dat ene brave meisje dat terugvecht en overleeft – is Sienna. Een bloedige droom brengt Art the Clown in haar leven, waarna haar vriendenkring razendsnel uitdunt, het lot van elke ‘final girl’.

Slasherfilms draaien om het uitbenen van jonge meisjes. Art the Clown schuwt de verkrachtingssymboliek niet, maar de kern blijft grandguignol. Nooit draait de camera in Terrifier 2 zedig weg op het moment suprème: hakbijlen klieven schedels, ogen hangen aan draadjes, hoofden worden afgezaagd, bloed spuit in fonteinen, wormen en insecten wriemelen. Slachtoffers hebben een opmerkelijke overlevingsdrang: gescalpeerd, geamputeerd, zonder ogen, in repen gesneden en met loog en zout bewerkt blijven ze wriemelen en gillen. Pas na vier emmers bloed komen ze echt op gang, zo lijkt het.

Wat je met zo’n bescheiden budget wel krijgt: soms wordt zo’n slachtpartij koddig. Zie je de makers in een eerste droomsequentie fröbelen met latex, papier maché en stopmotion-animatie, dan wordt het lastig latere bloedbaden serieus te nemen. De film heeft soms de retro-charme van antieke MTV-videoclips of van de Tsjechische surrealist Jan Svankmajer. Al imponeert de eindeloze deconstructie van – was het Brooke, Allie of Barbara? – juist omdat het zo lomp, methodisch en hyperbolisch gebeurt.

Terrifier 2 bereikt zijn doel: gruwelen en giebelen, al is de lengte van 2 uur en 18 minuten wel een extra uitdaging. Ga toch dood, wil je zowel Art the Clown als zijn slachtoffers toeroepen. Weinig kans: door dit succes zijn we nog lang niet van hem af. In deel 3 krijgt hij zelfs een backstory en motivatie, beloven de makers.

Bekijk een overzicht van onze recensies over film