Stromae is de grote internationale headliner waar Lowlands op wacht

Alleen de eerste drie nummers van Stromaes optreden op Lowlands mogen via de livestream worden uitgezonden en het Noord Nederlands Orkest werd afgebeld vanwege alle voorbereidingen voor zijn show. Als we zijn avatar als jonge professor Barabas met zelf spelende piano’s in de weer zien, begrijpen we bijna waarom. Bijna, want 160 muzikanten last minute afbellen wegens logistieke problemen blijft natuurlijk genant. Maar de strak geregisseerde show van de Belgisch-Rwandese artiest is een cross mediaal kunstwerk met eigen narratief vol bioscoopfilm-elementen, een robothond waarvoor de zanger drie technici meenam en een creatief team dat groter is dan een voetbalelftal. Hij wordt begeleid door een percussionist, piano, elektronische gitaar, bas en drums; de muzikanten staan achter Kraftwerk-achtige zuilen gekleed in uniformen met zonneklep.

Als de glorieuze koorklanken klinken van ‘Invaincu’, kleurt het scherm rood en breekt het open in goudkleurige vlakken zoals de eerste zonnestralen de Afrikaanse savanne raken. Vergis je niet, ik ben terug, lijkt Stromae te willen zeggen. Na een periode van zeven jaar afwezigheid met ziekte en depressie was daar plots weer zijn album Multitude. Op drie kwart van de show zingt de chansonnier het nummer over zijn depressies, ‘L’Enfer’ (de Hel) dat in maart viral ging dankzij het Franse journaal. Er is geen licht zonder donker, is de centrale boodschap.

Muzikale caleidoscoop

Je hoort het in de nummers (‘Mauvaise journée’, ‘Bonne journée’), je ziet het op het podium. Dan weer zien we hoe de popster niet vooruitkomt terwijl hij zijn luie stoel vooruitschuift, dan weer spatten vlakken in knalkleuren uiteen. Hij zingt ‘La Solassitude’, over hoe je elkaar kan kwijtraken in een lange relatie, super hoog en loepzuiver met Flamenco-vibrato. Hij zingt ‘Quand c’est?’ een mistroostig nummer met trage beats over een vrouw die longkanker kreeg, omsingeld door zwarte zeewier-visuals die hem lijken te verstikken. Zijn grote hit ‘Papaoutai’, over zijn afwezige vader, laat de Alpha juist exploderen met een grote lichtshow. Mensen lichtvoetig laten dansen op donkere liedjes, dat is knap. Daarvoor komt een futuristische robothond hem zijn jasje brengen die hij op commando laat twerken. „Holy shit”, zegt een jongen. Inderdaad.

Lees ook het interview met Stromae: ‘Mijn vrouw was ontroerd. Je bent terug, zei ze’

Het hele oeuvre van Stromae is een muzikale caleidoscoop. Dat hoor je terug in zijn liveshow: van het Afrikaanse koor bij ‘Invaincu’, het klavecimbel-intro bij ‘Fils de joie’ tot het zonovergoten getokkel op de Afrikaanse kora op ‘Mon Amour’, de zijdeachtige klanken van de Chinese viool in ‘La Solassitude’ en het Zuid-Amerikaanse gitaartje bij een wiegende cumbiabeat op ‘Santé’. Zoals de man zelf creatief duizendpoot is – modeontwerper, muzikant, zanger en ook acteur blijkt tijdens ‘Formidable’ – is zijn show ook een smeltkroes van invloeden. Daarbij neemt hij het publiek volledig mee met charmante pogingen in het Nederlands voor tekst en uitleg. Hij doet een TikTok-dansje met hulp van zijn avatar en muzikanten die als Nederland-in-beweging-soldaten iedereen instrueren. Tot slot zien we zijn avatar aarzelend zelf de toetsen van een synthesizer aanslaan en maakt hij het verhaal rond met ‘Alors on Danse’. Het is passend dat hij het nummer over het belang van samen dansen speelt als grote uitsmijter na drie jaar pandemie.

Voor dit soort levensveranderende shows kom je naar Lowlands.

Lees ook: Op Lowlands vol knaldrang zorgen de Nederlandse acts voor vroege hoogtepunten