Column | De puinhoop die Gaza is, kan de wereld niets schelen

Terug naar de recentste oorlog van Israël in Gaza. Eigenlijk is het er altijd oorlog, want zo kun je de Israëlische bezetting-op-afstand van de Gazastrook wel noemen. Maar ik doel op het laatste bommen-en-rakettengeweld dat 5 augustus begon en de 7de met een staakt-het-vuren, ja, dus niet eindigde maar pauzeerde. Doorgaans begint zo’n oorlog met een Palestijnse aanslag in Israël, door Hamas, die afgezien van de Israëlische bezetting-op-afstand de macht heeft in de Gazastrook, waarna Israëls luchtmacht en leger hun best doen Hamas te verzwakken.

Vorig jaar mei was een voorbeeld daarvan, en 2008, 2012 en 2014. Niet uitschakelen, wat Israël gezien zijn militaire overmacht makkelijk zou kunnen, maar zodanig treffen dat Hamas’ leiders zich weer even koest houden. Uitschakelen zou namelijk tot anarchie leiden, en tot grotere armslag van extremere groepen, en dan waarschijnlijk tot rechtstreekse herbezetting, en dat is iets wat Israëlische regeringen absoluut niet willen.

Deze oorlog begon anders, met de arrestatie van een leider van zo’n extremere groep, de Islamitische Jihad, op de rechtstreeks bezette Westelijke Jordaanoever. Vervolgens voerde Israël naar eigen zeggen preventieve aanvallen uit op Islamitische Jihad in de Gazastrook. Hamas hield zich afzijdig – omdat ze gebaat is bij een pak slaag voor de concurrentie? – maar Islamitische Jihad reageerde met 1.100 raketten richting Israël. Richting, omdat volgens Israëlische woordvoerders zo’n 200 daarvan afzwaaiden en op eigen terrein insloegen. Aan Israëlische kant vielen enkele gewonden; aan Palestijnse zijde 49 doden, onder wie zeventien kinderen – de gebruikelijke verhouding tussen Israëlische en Palestijnse slachtoffers. Zeker tien van die kinderen stierven door Palestijnse afzwaaiers, aldus Israëlische mededelingen. Eigen schuld.

Maar de Israëlische krant Haaretz schreef afgelopen week dat vijf kinderen die op de laatste oorlogsdag stierven, toch niet door eigen vuur waren gedood maar door een Israëlische aanval. De kinderen, tussen vier en zeventien jaar oud, bevonden zich op een begraafplaats in het dichtbevolkte vluchtelingenkamp Jabalya, de enige plaats waar ze konden spelen. Legerbronnen verzekerden dat de „strijdkrachten zich alle redelijke inspanningen hadden getroost om schade voor burgers en hun bezittingen te beperken”. Nog afgezien van de doden was de schade natuurlijk groot, bovenop de restschade van de eerdere oorlogen. De puinhoop wordt alleen maar groter.

Wat is vandaag mijn punt, wilt u misschien weten. Nou, dat we alles weten van die groeiende, letterlijke en figuurlijke puinhoop, waar 2,1 miljoen mensen bivakkeren in een gebiedje van 365 vierkante kilometer, die sinds vijftien jaar doelwit is van een Israëlische land-, zee- en luchtblokkade, waar de werkloosheid boven de 50 procent ligt, het water uit de kraan ondrinkbaar is, er als het meezit 12 uur per etmaal stroom is en waar áltijd een nieuwe geweldsronde dreigt – en dat we dat met z’n allen gewoon laten voortbestaan.

Nee, het is niet alleen de schuld of het werk van Israël; Hamas en andere Palestijnse groepen zijn medeverantwoordelijk. Maar Israël is véruit het sterkst en heeft bovendien de steun van het Westen. „Mijn steun voor Israëls veiligheid bestaat sinds lang en is onwankelbaar, met inbegrip van zijn recht zich tegen aanvallen te verdedigen”, zei president Biden na het jongste staakt-het-vuren. De EU riep op tot zelfbeheersing. Voor de burgers van Gaza komt niemand op.