Snoop Dogg is altijd een rapper geweest die veel mensen aanspreekt, een vriendelijk gezicht van de gangsta rap, die in de jaren negentig beroemd werd, maar zichzelf nooit te serieus nam. In het begin noemde hij zich Snoop Doggy Dogg. Doggystyle, zijn debuutalbum waarvan 11 miljoen verkocht werden, hielp hiphop de wereld veroveren. Er stond een spotprent op de hoes, en bevatte zijn grappige doorbraakhit, ‘Gin and Juice’.
Die lichtheid is de reden dat maaltijdbezorg-gigant Just Eat dertig jaar later Snoop als gezicht koos voor zijn reclamecampagne. „Just eat,” zingt hij me toe; welke andere rapper hadden ze voor zo’n gezinsvriendelijke dienst kunnen kiezen? Snoop is de huiselijke homie: Calvin Cordozar Broadus Jr., zoals zijn doopnaam luidt, bracht, nu hiphop zijn vijftigste verjaardag viert, een gezonde sportfilm uit (op Prime Video), uiteraard met de titel The Underdoggs.
„Wees eerlijk”, zegt hij op zijn weloverwogen lijzige toon. „Er zijn meer mensen die het gevoel hebben Snoop Dogg te kennen dan dat ze mijn muziek leuk vinden.” Hij haalt zijn schouders op, altijd de man die op zijn gemak is. „Maar ik doorbreek de vierde muur – dat was het verschil tussen mij en alle anderen. Ik begreep dat het de mensen zijn die je tot kampioen maken, dus ik wilde handen schudden en de baby’s kussen – benaderbaar zijn. Ik was nooit een ster aan de hemel, ik ben de twinkeling in je ogen.”
„Ik wilde nooit lawaaiig en aanstootgevend zijn. Ik wist niet hoe ik met succes om moest gaan, dus ik ben altijd met beide benen op de grond gebleven, hoe high ik ook was.”
Hij neemt een trekje van een flinke joint. Hij bevindt zich in zijn donkere studio in Los Angeles, de Compound – een uitgestrekt complex net voor de kust van Long Beach, waar Snoop in 1971 werd geboren. Zijn moeder, Beverly, gaf hem de bijnaam Snoopy vanwege de gelijkenis met de hond uit de Peanutsstrip. Zijn vader, Vernell, vertrok toen Snoop drie maanden oud was.
Vanuit de Compound runt Snoop zijn bedrijf, zijn eenmans-merk, met de hulp van zijn vrouw Shante. Muziek is tegenwoordig eigenlijk maar een bijzaak. The Underdoggs was het idee van Snoop. In 2005 richtte hij de Snoop Youth Football League op, een sportclub en competitie om kinderen in „door bendes geteisterde gemeenschappen” te helpen uit de problemen te blijven – jonge deelnemers zijn artsen, politiechefs en professionele American-football spelers geworden. Die verhalen waren de inspiratie voor de film. Maar The Underdoggs is een komedie, geen drama. Snoop weet nog steeds dat ernst niet verkoopt. De rapper speelt Jaycen Jennings, een uitgerangeerde National Football League-ster die een hopeloos team er boven op wil helpen. Op foto’s in de aftiteling is te zien hoe de echte Snoop American-football coacht.
Een rapper die brandjes blust in plaats van ze aan te steken, dat lijkt een zeldzaamheid. Maar hij was altijd al zo. Over Doggystyle, uitgebracht in 1993, zei Snoop destijds: „Ik ga proberen bendegeweld uit te bannen.” En het beste nummer ‘Doggyland’ op zijn vervolgalbum was een gevoelige oproep voor een betere, veiliger wereld. Dat was midden jaren negentig, toen een wit publiek de verhalen oppikte van rappers over de problemen in de zwarte gemeenschap. Het nummer ‘Doggyland’ met de versregel „Stop, the life you save may be your own” was het tegenovergestelde van hoe de media, platenlabels en rapsterren zoals Notorious BIG en Ice-T de rapmuziek wilden verkopen.
Een rapper die brandjes blust in plaats van ze aan te steken, dat lijkt een zeldzaamheid
„Seks. Geweld. Moord,” zegt hij met een raspende stem. „Daarmee werd rap verkocht in de jaren negentig. Dus toen ik, in de hitte van het gewelddadige raptijdperk, zei: ‘Ik maak wel deel uit van die beweging, maar ik wil vrede, positiviteit en liefde bevorderen’, zei de industrie: ‘Weg met hem, voordat alle anderen zulke shit gaan doen!’”
„Maar wat ze zich niet realiseren is dat ik me destijds moest verweren in een moordzaak”, vervolgt Snoop. In 1993 werd hij beschuldigd van de moord op Philip Woldemariam, maar hij werd in 1996 vrijgesproken nadat zijn advocaten stelden dat het Snoops lijfwacht was geweest, die uit zelfverdediging geschoten had. „Ik wil daar niet op ingaan, maar daar had ik mee te maken en ik had een baby gekregen, dus ik kon het leven zien. Ik wilde niet de dood zien … Ik kom uit de wereld van schietgage straatbendes, en er zijn dingen die je niet doet als je wilt overleven. Dat was mijn tijd om me uit te spreken.”
Zo bracht Snoop in 2013, tijdens een kortstondige reggaeperiode, het nummer ‘No Guns Allowed’ uit – „Ik was het beu om kinderen vermoord te zien worden” – en twee jaar later begon hij zijn American-football-vereniging. Hij maakte naam als gangsta rapper, maar liet dat achter zich. Niets maakt dat duidelijker dan zijn lange vriendschap met Amerika’s lieveling op lifestylegebied Martha Stewart. Hij maakte aardappelpuree tijdens haar kookprogramma en nu runnen ze samen verschillende bedrijven.
Snoops liefde voor cannabis overtuigde Stewart er zelfs van om dure cannabisolie snoepjes, CBD gummies, te verkopen.
De man is een doener, precies het tegenovergestelde van zijn decennialange imago als, nou ja, een beetje stoner. Hij maakt zelfs een educatieve tekenfilm voor kleuters. Snoop is nu 52 en staat al 30 jaar in de schijnwerpers. Heeft hij een pensioenplan? „Je hebt het P-woord ter sprake gebracht – daar houden we niet van,” zegt hij met een grimas. „Er zijn dingen die ik nog moet doen, omdat je wilt dat je nalatenschap groeit, ook als je er niet meer bent.”
Dit is een bekorte versie van een interview van ©The Times/ Veenhoven Amsterdam. Vertaling Paul Steenhuis
