Onder de enigszins bombastische titel Destructie als discours; verhalen over schade, schande en schoonheid vertelt beeldend kunstenaar Albert Westerhoff op een toegankelijk diepzinnige wijze (mooie combinatie) over kunstvernielers en hun motieven. Hij kiest voorbeelden waarin het niet direct duidelijk is of de kunst slechter af is na toetakeling, wat interessante vragen oproept over kunst en de waardering ervan.
Denk aan Robert Rauschenberg die een originele Willem de Kooning uitgumt, aan Alexander Brener die een dollarteken spuit over een bijna monochroom doek van Kazimir Malevitsj en, natuurlijk, aan de kapotgesneden Newmans in het Stedelijk.
