Siouxsie beukt en ramt zonder ziel

De verwachtingen waren misschien te hooggespannen. Om Siouxsie Sioux hing meer dan veertig jaar het aura van de onaantastbare ijskoningin, de mysterieuze diva van de postpunk en grondlegger van de goth-cultuur. De zangeres van Siouxsie and the Banshees was met haar getoupeerde coupe en zwarte spinnenwebcouture een mode-icoon en een muzikale heldin. Als tijdgenoot van de Sex Pistols ontwikkelde ze zich tot een onnavolgbaar performer met een ijzig overslaande stem, industrieel en hitgevoelig tegelijk.

Siouxsie and the Banshees bestonden van 1976 tot 1995, lang genoeg om Siouxsie (Susan Ballion) een reputatie te bezorgen die haar soloshow in Paradiso binnen tien minuten deed uitverkopen. Tussen de bandjaren en haar 65ste verjaardag zat weinig muzikale ontwikkeling. Het deed niet af aan de hooggespannen verwachtingen. Getatoeëerde oudere jongeren in het zwart hingen al vroeg in de middag op de trappen van Paradiso. En toen, de deceptie.

Lees ook het interview met Siouxsie: Hoe Siouxsie’s klank van de jaren 80 doorklinkt in de muziek van nu

Chemie

Siouxsie, nu met steil donker haar en blonde highlights, betrad het podium in een wit vlinderkostuum en huppelde vrolijk op de muziek, gespeeld door geharde sessiemuzikanten die alle sjeu uit het songmateriaal wrongen. Het beukte, het ramde en het sjorde. Nergens was de chemie terug te vinden van het magische Juju-album uit 1981, ook al leverde dat bijna een kwart van het gespeelde repertoire. Siouxsie was schor, klaagde over de hitte, zong zonder ziel. Dat ze haar teksten van de autocue oplas, was misschien nog tot daaraan toe. „Peek-A-Boo, Peek-A-Boo, Peek-A-Boo”, las ik mee vanaf het balkon. Punk-karaoke!

Het publiek reageerde mat, na een warm welkom. Pas bij het vijfde nummer kwam er een vlaag van herkenning. Nogal wiedes, want dat was ‘Dear Prudence’ van The Beatles, obligaat gespeeld door muzikanten die het ook niet konden helpen. Intussen liet Siouxsie zich gelden als de gekke tante die op een bruiloft dronken dansjes doet om de neefjes en nichtjes te vermaken. Pas bij ‘But Not Them’ van haar nevenproject The Creatures kwam er iets van durf in het spel, toen de mannen hun gitaren aflegden om enkel percussie te spelen. ‘Spellbound’ werd hartstochtelijk meegezongen.

Na een afschuwelijk bonkend ‘The Passenger’ van Iggy Pop (waarom?) vond Siouxsie reddende genade met haar klassieker ‘Hong Kong Garden’, een nummer dat ze eigenlijk liever niet meer zingt omdat het inspeelt op raciale vooroordelen. Was er iemand in Paradiso die na de eerbiedig in acht genomen twee minuten stilte voor Dodenherdenking bedacht dat Siouxsie in de punktijd met een swastika om haar arm op het podium stond? Vergeven kun je veel, behalve slechte muziek.

https://www.youtube.com/watch?v=TjvvK-Rj0WI