Sam Smith heeft zichzelf gevonden, maar dat hoor je niet in de muziek

In The Lonely Hour (2014), de debuutplaat van Sam Smith, was een eenzaam album vol gebroken harten. De stem van Smith speelde de hoofdrol: krachtig, zelfs in de hoge noten, en met een droevige snik. Op nieuw album Gloria is het juist een veelheid van stemmen die de toon zet: in bijna ieder liedje is een meerstemmig koor te horen. Smith liet zich inspireren door kerkkoren en de close harmony van jaren negentig r&b.

Ook laat Smith, die non-binair is en de voornaamwoorden ‘hen’ en ‘hun’ gebruikt, met samples de stemmen horen van iconen van de lhbti-gemeenschap: drag queens Divine en RuPaul, transgender activiste Sylvia Rivera, en diva Judy Garland. Sam is niet langer verdrietig en alleen, maar heeft zichzelf gevonden in de queer community.

De teksten gaan dan ook niet meer over gebroken harten, maar over het overwinnen van zelfhaat, het omarmen van de innerlijke duisternis, en – voor Smith een vrij nieuw onderwerp – over seks. Smith bezingt deze thema’s op glad geproduceerde, maar helaas weinig memorabele midtempo r&b en dancepop. Topproducers Ilya en Stargate, die hits maakten voor Ariana Grande, Katy Perry en Beyoncé, leveren tot in de puntjes verzorgde producties af, met veel gelaagde vocalen en strijkers, maar zonder eigen smoel.

Behalve de door TikTok groot geworden megahit ‘Unholy’ is er geen nummer dat eruit springt. De thematiek van de teksten – duisternis, seks en zelfverzekerdheid – wordt niet weerspiegeld in de producties. Hoewel Smith zegt zichzelf met dit album te hebben gevonden, levert hen met Gloria een wat anoniem werk af.