Midori en Thibaudet zijn planeten in een eigen baan rond Beethoven

Sommige kunstenaars hebben aan één naam genoeg. Dat geldt bijvoorbeeld voor de Japanse violist Midori, begin jaren tachtig een bewierookt wonderkind, voor wiens talent zelfs de legendarische Amerikaanse dirigent Leonard Bernstein op zijn knieën ging. Maar die dagen zijn voorgoed voorbij. Het kind verdween en daarmee in zekere zin ook het wonder.

Ruim veertig jaar staat Midori (51) op het podium en ze vierde dat onder meer door Beethovens tien vioolsonates op te nemen met de Franse pianist Jean-Yves Thibaudet. Mooie stukken die altijd ietwat ondersneeuwen, want ze zijn niet zo revolutionair en baanbrekend als de cellosonates, strijkkwartetten, pianosonates en symfonieën van de componist. Beethoven schreef ze voor de huiskamers of paleiszalen van begaafde amateurs, een belangrijk verdienmodel voor de eerste muzikale zzp’ers tot wie hij behoorde.

Het betekent dat deze vioolsonates musici de nodige vrijheid en ruimte bieden voor een persoonlijke kleur en karakter, zowel alleen als getweeën. Een mooi voorbeeld zijn de flamboyante violist Augustin Dumay en de introverte pianist Maria João Pires, die het ene ogenblik prachtig ineenvloeien, maar ook – als de muziek erom vraagt – elkaars kwaliteiten de ruimte geven.

Midori en Thibaudet daarentegen blijven eerder planeten in een eigen baan rond Beethoven: twee geweldige musici die zeker individueel hun momenten kennen, maar die over het geheel te weinig samenkomen. Het klinkt allemaal blingbling, twee sterren naast elkaar op de rode loper, bij wie het ontbreekt aan intimiteit en diepte. Beiden spelen de sonates, zoals de acteur een rol, waar je juist zou willen dat ze de muziek worden.