Rufus Wainwright en Sinfonietta presenteren een frivole bonbondoos van pop en klassiek

Vlak voor het optreden had Rufus Wainwright nog even met zijn vader gebeld, om te vertellen dat hij diens ‘Dead Skunk’ op deze tournee met Sinfonietta Amsterdam vertolkt. Loudon Wainwright III, nu 76, reageerde met ongeloof maar wilde wel weten of er al een opname op YouTube te vinden is. „Ik weet niet wat er in deze zaal mag,” zei Rufus schalks, „maar mijn vader wil hier een filmpje van zien.”

Het publiek in de Leidse Stadsgehoorzaal was (op één iemand na) te netjes om meteen naar de telefoons te grijpen en het op een filmen te zetten. Maar de anekdote illustreerde dat er hier een lichtere, minder pretentieuze Rufus Wainwright op het podium stond dan bij eerdere optredens met Sinfonietta. De formule ‘Breder dan Klassiek’ impliceerde opnieuw dat er een mix werd gebracht van klassieke stukken en popsongs. In één geval was die mix zo letterlijk dat operafragmenten van de achttiende-eeuwse componist Christoph Gluck naadloos overliepen in Wainwrights eigen lied ‘Devils and Angels’, tevens het thema van de tournee.

Ukelele op viool

Rufus Wainwright bracht zijn bonte avond als een grote bonbondoos waarin alle smaken mogelijk waren, van de bittere chocolade van Camille Saint-Saëns ‘Danse Macabre’ tot de weldadig smeltende frambozenvulling van Prince’ ‘Raspberry Beret’. Sommige van zijn favoriete zangeressen (maar niet Judy Garland) waren vertegenwoordigd met ‘Illusions’ van Marlene Dietrich, ‘E Poi’ van de Italiaanse Mina en een roerend ‘Entre le Jeunesse et la Sagesse’ van Wainwrights moeder, de in 2010 overleden Kate McGarrigle.

Lees ook dit interview met Wainwright: ‘Ik heb nooit een normale popsong geschreven’

Vertel tien violisten dat ze hun strijkstok opzij leggen en hun viool voor de borst moeten bespelen als een ukelele, en je krijgt de bluegrass-achtige versie die het veelzijdige Sinfonietta maakte van ‘Dead Skunk’, een luchtig lied over een aangereden stinkdier. Orkestleider Candida Thompson speelde er een geloofwaardige partij countryfiddle bij.

Bij Paul Simons ‘American Tune’ vertelde de zanger eerlijk dat hij zich door de leden van Sinfonietta had moeten laten vertellen dat het nummer geënt is op een stuk van Johann Sebastian Bach. Zijn klassieke pretenties relativeerde hij verder door te vertellen hoe hij met zijn moeder bij een operapremière in Milaan was, waar ze eruit hadden gezien als landlopers vergeleken bij het deftige Italiaanse publiek. Mooi waren zijn zonder microfoon gezongen ‘Hard Times Come Again No More’ van Stephen Foster en een toegift met zijn eigen ‘Going To a Town’, beter bekend als „I’m so tired of America.”