Prachtig debuut van Kara Jackson met een diepe stem op een wiegend tempo

Kara Jackson uit Chicago kan veel. Als 19-jarige werd ze gekozen tot Jeugddichter des Vaderlands, ze schreef een poëziebundel en trad op met spoken word-performances. Nu ze 23 is verschijnt debuutalbum Why Does the Earth Give Us People to Love? De liedjes zijn te beluisteren als gezongen gedichten, maar daarnaast zijn bijvoorbeeld ‘rat’, ‘no fun/party’ en ‘pawnshop’ (Jackson vermijdt hoofdletters) uitgegroeid tot rijk geïnstrumenteerde singersongwriternummers. De steelguitar gloeit, de ukelele rinkelt, de drums stuwen.

Jacksons diepe stem heeft de hoofdrol. Ondanks de lage, bezwerende registers en androgyne stijl zingt ze vanuit vrouwelijk perspectief. Over mannen die haar als een moeder behandelen bijvoorbeeld – „good for milk and good for supper” – en ook nog ‘therapy’ van haar verwachten.

Hoewel Jackson ook bekend is van haar samenwerking met stadgenoot Sen Morimoto, die veel elektronica gebruikt, is haar eigen muziek bijna ouderwets akoestisch, met veel verwijzingen naar country, door onder meer de steelguitar en het wiegende tempo.

‘dickhead blues’ klinkt voorspelbaar, zowel het refrein als de tekst. Bijzonder zijn liedjes als ‘free’ en ‘therapy’. Vaak speelt de dood een rol in de teksten, bijvoorbeeld die van een vriendin die jong overleed. Dat is waar de albumtitel op slaat: op verloren liefdes, maar vooral op verloren levens. Waarom geeft de wereld ons dierbaren om die vervolgens weg te nemen, zingt ze in het zowel muzikaal als inhoudelijk ontroerende titelnummer: ‘I’ve buried old and young/ I’ve watched them lower a saint’. Door de doordachte instrumentaties, haar warme stem en soms pijnlijke, soms ironische toon is dit een prachtig debuut.

https://www.youtube.com/watch?v=gJfzgrVah7c