Pärt laat je geloven in de zin ín het bestaan

Sommige stukken van Arvo Pärt kunnen het leven op scherp zetten. Hun noten resoneren dan met iets in het innerlijk dat zoekt en hunkert naar evenwicht, naar een soort zin – niet ván maar ín het bestaan. Niet dat je die meteen vindt bij het luisteren, maar Pärt laat je wel geloven dat er zoiets bestaat. „Luid, o ziel”, is de regel van de Estse dichter Juhan Liiv, die de componist eens als motto aanhaalde. Zijn Tintinnabuli-stijl baseert zich tenslotte op het luiden van klokken.

Maar om de spirituele kracht van Pärts werk te ontsluiten, zijn uiteraard goede vertolkers vereist. Die bezielde uitvoering krijgt hij met de strijkers van het Weense Morphing Chamber Orchestra en drie zangers van uiteenlopende snit, zoals de ‘vergeestelijkte’ countertenor Andreas Scholl en het echtpaar Roberto Alagna en Aleksandra Kurzak, die vooral dramatische 19de-eeuwse opera’s uitvoeren. Samen maken ze Pärts Stabat Mater tot een onvergetelijke en indringende ervaring.

Joost Galema