Op Lowlands vol knaldrang zorgen de Nederlandse acts voor vroege hoogtepunten

„Het is vroeg, het is zondag en jullie staan met zijn allen hier. Dankjewel!”, zegt zangeres Froukje, zondag aan het begin van de middag, nog net iets heser dan normaal. „Als je nu naast iemand staat van wie je houdt, of op het festival verliefd bent geworden, dan is het tijd geworden om diegene vast te grijpen”, moedigt ze aan terwijl ze het nummer ‘17’ start. Tot ver buiten de kathedraal-achtige Bravo-tent hebben zich mensen verzameld. Froukje, die tijdens de pandemie met ‘Ik wil dansen’ een stem gaf aan iedereen die wilde ontsnappen maar door lockdowns thuis zat, is het beste excuus om weer vroeg uit je tentje te komen na een ongetwijfeld lange dansnacht.

Een dijk van een optreden zet Froukje neer op Lowlands, door coronabeperkingen de eerste editie van het festival in drie jaar tijd. Slim schakelt ze tussen stijlen en tempo’s, van zachte electropop tot stoere volle-bak-rock vanuit haar tenen met soms ook knetterende elektronische elementen. Halverwege komt ook zangeres S10 er met een veelkleurig festivallint bij. Hun hit ‘Zonder Gezicht’ eindigt in sonisch geweld met zuigende elektronische bassen. Dat het een mooi popvrouwenverbond is, blijkt nog eens in een gloednieuw duet: ‘Nooit Meer Spijt’.

Het meerdaagse Lowlands-festival, jaarlijks op het evenemententerrein van Walibi in Biddinghuizen, gaf dit jaar ruim baan aan artiesten van eigen bodem. De Nederpop, -hiphop en -rock (Eefje de Visser, Frenna en Tramhaus) staat bol van sterke namen, met stuk voor stuk zeggingskracht. Gedeeld werd een groot gevoel voor nostalgie – dat kwam het hele festival terug. Zo klonken regelmatig covers op de podia, zong Eefje de Visser bijvoorbeeld de retro-hit van Kate Bush ‘Running Up that Hill’ en kwamen in het nachtelijke dance-programma opvallend veel rave, acid en trance-tracks terug.

Vriendelijke danspop

Er hing het weekend lang een gemoedelijke sfeer onder 60.000 bezoekers en de muziek stemde daarmee overeen: er was vooral veel vriendelijke danspop te horen. Al lag er ook weer een overvloedig breed muzikaal aanbod voor het grijpen: van ziedende riffs in emorock (Bring Me the Horizon) tot bedwelmende house (Caribou), met langgerekte synthesizer-arpeggio’s en een flitsende lichtshow die het psychedelische effect van de muziek versterkt.

Het optreden van headliner Arctic Monkeys viel helaas erg tegen. De show had een taai, stroef begin, slechte geluidsmix en matig inspannende zang van Alex Turner. Het was wachten op de hits en het ouderwetse springwerk, maar dat duurde veel bezoekers te lang.

De Haagse cultgroep Goldband, bestaande uit voormalig stukadoors, drukte stevig zijn stempel op deze editie van Lowlands. Het is de ideale feestact, al was het alleen maar omdat een groot deel van de bezoekers zich vroeg in de middag verdrong om erbij te zijn. Van het semi-ironische singer-songwriter-nummer ‘Kinderwens’ naar hardere trance-nummers en als uitsmijter ‘Witte Was’, gaven zij weer wat iedereen in de drie jaar dat Lowlands niet had kunnen plaatsvinden zó had gemist. De knaldrang spoot de bezoekers dit jaar werkelijk uit de oren. Bij Goldband klommen de beats omhoog, de synthesizers flikkerden mee met de stroboscopen. Briljant moment: de gigantisch opgeblazen zak stuc (Goldband) waarop gesurft werd op de handen van het publiek.

Onverwachte hoogtepunten kwamen dus soms al vroeg op de dag. Dat dit geen editie werd van gedroomde headliners in de avond, lag misschien ook aan het feit dat veel Amerikaanse acts door corona-beperkingen nog altijd lastig te boeken zijn. Al was met de Belgische popgigant Stromae beslist een gewilde naam binnen. Zijn strakke slotshow was van grote internationale klasse, met ontspannen zang, een futuristisch stage-design met zijn eigen filmavatars en de boodschap dat er geen zwart bestaat zonder licht. Wel ging dat uiteindelijk zondag ten koste van het optreden van het Noord Nederlands Orkest. Dat werd – pijnlijk, want zeer kort dag – plots afgezegd. Een logistiek probleem: de technisch hoogstaande show van Stromae had simpelweg te veel voorbereiding nodig.

De massale opkomst voor de reünie van hiphop-duo The Opposites op het grootste podium van het festival, de majestueuze Alpha-tent, was van het publiek een scherpe inschatting geweest. Jong en oud ging ‘Thunder’-hard op een massief bulderende show van onbekommerde feestmuziek met smerige, van hardstyle geleende ritmes en met mee te brullen rapteksten en circle pits, een kolk van springende mensen.

Punkgekte

Het was niet de eerste keer dat artiesten of publiek uit waren op chaos en ‘naar de klote gaan’. Dat bewezen de gretige middelvingers bij de punkgekte van Joe & The Shitboys. Ludiek destructief ook: de Nederlandse punkband Hang Youth, met tientallen protestsongs van twee minuten. „Leg de Zuidas in de as”, brulde de zaal. Het logo van KLM kwam flikkerend in beeld voor het nummer over het bedrijf „dat zijn werknemers niet betaalt” en daarna kreeg de ene na de andere multinational ervan langs, omdat het kapitalisme nou eenmaal de moeder aller kwaad is, volgens de punkband. Online-lieveling, rapper Gotu Jim, zijn haar in hoge punky punten gestyled, „ging gek”, en riep zijn crowdsurfers op tot het „slopen” van de X-Ray-hangar.

Drie dagen Lowlands in beeld: uitbundige optredens, stortregen en groepsyoga

Lowlands 2022 tekende ook voor dit soort artiesten, een nieuwe generatie die tijdens de pandemie doorbrak, meestal via internet. Het piepjonge, net-uit-zijn-slaapkamer-talent Kamal was een nog wel heel pril voorbeeld. Bij het optreden van de immens populaire, snel en smooth rappende Jack Harlow, bekend van zijn hit met Lil Nas X (‘Industry Baby’) en Instagram-hit ‘First Class’, stonden tieners en twintigers samengeperst in de Bravo-tent. Harlow rapte pochend en vol zelfvertrouwen, soepel en verleidelijk over trapbeats. Elk nummer, net een minuut of twee, praatte hij vlotjes aan elkaar.

Een artiest die in de afgelopen drie weken viral ging, met zijn live-set op online televisiekanaal Boilerroom, is Fred Again… Lange breaks met warme synthesizertonen bouwden bij hem op naar epische climaxen die de zaal deed ontvlammen in zijn emo-house-set. Intussen zagen we opnames van zijn telefoon: FaceTime-beelden van The Blessed Madonna met wie hij het nummer ‘We’ve Lost Dancing’ schreef, dat gaat over de vraag hoe we het gevoel van gemeenschap kunnen terugvinden op de dansvloer. Langzaam ontvlammende en epische climaxen werden ook gevoeld bij de show van het Nederlandse electronische duo Weval.

Bubbling-compilatie

Lowlands streeft al jaren naar een diverser, multicultureler publiek. Maar het aandeel zwarte artiesten was deze editie niet echt groot. De popsoulstem van Michael Kiwanuka was een trekker. Afrobeats-topper Burna Boy vlamde zondag sterk op het hoofdpodium. De 22-jarige reggae-belofte Koffee kreeg het publiek mee in een heerlijke mellow vibe.

Amapiano, hét trending genre in de clubs, een combinatie van Zuid-Afrikaanse house, gqom en afrobeats, kreeg de ruimte in de nieuwe Lowlands-club Current en in de India. Maar wat de Zuid-Afrikaanse tweeling Major League DJZ helemaal niet lukte, kreeg Philou Louzolo een dag later wel gedaan: mensen in vervoering brengen. In drie tracks liet de dj/producer zien hoe je een amapiano-track heel goed kan mixen met deephouse van Duitse bodem. Festivalsensatie Guillermo Schuurman zorgde met zijn bubbling-compilatie een opleving van de bil-schuddende sound.

Lees ook: Burna Boy: boegbeeld in het tijdperk van de global superstar

Indruk maakte de Belgische groep Oscar and The Wolf. De gevoelige, wat getormenteerde zanger Max Colombie heeft bepaald geen makkelijke tijd achter de rug: somberte en angsten nekten hem. De show van in smacht ondergedompelde electropop met sensueel sluimerende beats, knisperende elektronica en slepende melodieën tekende een voorzichtige comeback. Colombie – met zijn licht zeurende en stroperige, maar tamelijk verleidelijke stem – danste, met zijn vergrote band, zijn demonen wild van zich af. Ontroerend, hoe hij de overwinning op zichzelf nauwelijks leek te kunnen geloven.