Een witte plastic hemel: dat is de koepel boven Boedapest anno 2123. In de Hongaarse animatiefilm White Plastic Sky heeft een milieuramp buiten het leven verwoest: het landschap is doods, niet langer gevaarlijk. Binnen de koepel is een curieuze samenleving ontstaan. Op hun vijftigste verjaardag krijgen bewoners een zaadje ingeplant, waarna ze worden afgevoerd naar ‘de Plantage’ om daar in bomen te transformeren die de bevolking van voedsel en zuurstof voorzien.
De 28-jarige therapeut Stefan – hij helpt mensen afscheid te nemen – heeft het moeilijk met het recente verlies van zijn zoontje. Niet zo moeilijk als zijn 32-jarige echtgenote Nora, die op eigen houtje kiest voor euthanasie via voortijdige implantatie – ook dat is een optie. Stefan accepteert dat niet, infiltreert in de Plantage en ontvoert Nora voor ze in een boom is veranderd. Zijn doel is het Granum, een geheim lab in het Reuzengebergte waar ene Paulik, architect van deze ‘brave new world’, haar metamorfose operatief kan terugdraaien. Zaak is wel in het reine te komen met Nora, die boos is over haar ongevraagde redding.
White Plastic Sky is een zeer fraai voorbeeld van ‘rotoscoping’, een techniek waarbij gefilmde beelden wordt ingetekend en ingekleurd. Software heeft het beeld minder onvast gemaakt, maar de animatievorm houdt iets vloeibaars en dromerigs. Dat past prima bij een film die geen harde scifi beoogt. De makers putten eerder uit Griekse mythes en archetypes: stervelingen die als straf of beloning in bomen veranderd worden door de goden, maar vooral Orpheus die zijn geliefde Eurydice uit de onderwereld probeert te bevrijden.
Uiteindelijk wordt het een oud verhaal over liefde en dood. Een queeste voor levensverlenging eindigt doorgaans in acceptatie van de dood; de oude Paulik, die als god in een wetenschappelijke onderwereld Nora het leven kan teruggeven, kan zelf zijn ego niet loslaten. De dood is vooral een gruwel voor degene die zich tegen het onvermijdelijke verzet; een bekende boodschap die White Plastic Sky op originele wijze vertelt.
