Haagse stukadoorsband Goldband laat op Lowlands zien: 2022 is hún jaar

„Jongens, dit is het moment om helemaal uit je dak te gaan”, kondigt Goldband-zanger Boaz Kok aan als het brandalarm klinkt. Bij het horen van de sirene weet iedereen wat er komen gaat. „Dit is een noodgeval! 112”, brult de uitpuilende Alpha-tent mee. „Dit was onze grootste hit dus nu kunnen jullie gaan”, grapt Boaz daarna.

In 2019 overrompelde de Haagse stukadoorsband de Sexyland-tent al op Lowlands. Nu zijn ze terug op het hoofdpodium. De hype over hun spektakel-liveshows is ze duidelijk vooruitgesneld en het hele Lowlands-terrein, kater of niet, staat klaar.

Hun set doorspekt met ludieke grapjes heeft gastoptredens van hun vriendinnen Maan en Sophie Straat met wie ze het politiek geëngageerde ‘Tweede Kamer’ spelen (Ik stem niet meer op jou, ik stem op een vrouw) en bouwt slim op van het semi-ironisch singer-songwriter-nummer ‘Kinderwens’ naar trance-knallers als ‘Dit is voor jou’, ‘Mijn Stad’, het inktzwarte ‘Requiem’, de nieuwe single ‘Psycho’ en uitsmijter ‘Witte Was’.

De beats klimmen omhoog, de synthesizers flikkeren met de stroboscopen en dan zweeft er ineens een gigantische opgeblazen zak stuc boven het publiek. Zanger Karel Gerlach neemt een aanloop en surft op de luchtbedversie over de menigte. „Waarom is coke zo fucking duur?”, brult iedereen hartstochtelijk mee. Na drie albums in drie jaar breekt Goldband in 2022 door en Lowlands is de kroon op hun werk.

Leuke ontdekking: Nova Twins

Leuke ontdekking in de middag is Nova Twins. Het vrouwelijke duo speelt de X-Ray-tent plat met een combinatie van rock, trashmetal en dub. Amy Love en Georgia South klimmen het podium af en zwepen het publiek op met empowerende teksten. ‘My body, my mind, do what I want with it,’ krijst Love terwijl ze aan haar lange vlechten rukt. Live spelen ze bas, gitaar en de drummer ranselt zijn drumkit af terwijl de stoom om 18.00 uur al uit de X-ray blaast.

Verder is het zoeken naar hoogtepunten. Waarom staat Glass Animals op het Alpha-podium? Met obligate ‘hoe gaat het met deze kant’-vragen probeert electropop-zanger Dave Bayley iets van interactie op gang te brengen. Maar al klimt hij tegen de rekken op, de zanger ontbeert de charme van Harry Styles en overschreeuwt zichzelf tijdens de kabbelende liedjes. „Dit zou de hele dag kunnen duren!”, schreeuwt hij. Nou, liever niet.

Trailer trash, nu superster

Het gaat pas echt weer los als Jack Harlow in de Bravo-tent staat, die een superster is sinds zijn hit met Lil Nas X (‘Industry Babe’). De rapper uit Louisville, Kentucky is er zelf ook verbaasd over. „The Netherlands”, zo spreekt hij het publiek aan (Biddinghuizen blijkt voor iedere rapper een brug te ver). „Ik ben op mijn 12de, 13de, begonnen met nummers schrijven in mijn slaapkamer. Dat ik een vliegtuig kan pakken naar de andere kant van de wereld om hier te horen dat jullie mijn teksten kunnen meezingen, betekent dat ik het heb gemaakt.”

Hij verheerlijkt zijn trailer trash-verhaal, zijn eenvoudige komaf als witte jongen uit Amerika. Maar hij rapt meer als Drake dan als Eminem. Zijn stijl is smooth, hij zingt pochend en vol zelfvertrouwen, soepel en verleidelijk over trapbeats. Hij praat ieder nummer van een minuut of twee vlotjes aan elkaar, voor een statische wand met sterrenstof. Echt podiumdesign ontbreekt en hij is niet een songwriter als Kendrick Lamar, maar het werkt.

Ook Fred Again.. scoort met zijn langzaam ontbrandende emotionele house met live zang. Lange breaks met warme synthesizer-tonen bouwen op naar epische climaxen die de zaal doen ontvlammen. We zien intussen opnames van Fred Gibson z’n telefoon: FaceTime-beelden van The Blessed Madonna met wie hij het nummer ‘We’ve Lost Dancing’ schreef. Dat gaat over de vraag hoe we het gevoel van gemeenschap moeten terugvinden op de dansvloer. Fred liet zaterdag in de Heineken-tent zien hoe.

De grote naam van de avond

De echte headliners van de zaterdag zijn de Arctic Monkeys. De grote Britse rockband levert een afwisselende show af: het eerste deel bestaat uit de wat sombere, gruizige down-tempo nummers van hun laatste albums. De grote hits als ‘Why’d You Only Call Me When You’re High’ en ‘Do I Wanna know?’ bewaart frontman Alex Turner voor de tweede helft. Maar die brengt hij met zijn onderkoelde rock-chique en Hollywood-charme – gekleed in een pak, Rayban Wayfarer-bril – met zoveel overtuigingskracht dat het veel goedmaakt. Uitgelicht door een gele cirkel van licht weet hij in ieder geval de fans met bandshirts goed te bereiken.