Ontlading na de lockdown: wat doen mensen nu alles weer kan?

„Het was zo ontzettend mooi dat we weer op bijna de gebruikelijke wijze Koningsdag konden vieren. Het was er allemaal weer: de feestelijke opening, toespraak van de burgemeester, het hijsen van de vlaggen, de scholieren die aanwezig waren voor de prijsuitreiking. ’s Middags was er de kindervrijmarkt, die ook veel ouders en grootouders trok, het fundament van de Koningsdagviering. We sloten het traditioneel af met een Oranjeconcert in de kerk en merkten echt dat de mensen er aan toe waren.

„We zijn wel een beetje voorzichtig gebleven, na twee coronajaren tastte het publiek het ook allemaal nog een beetje af. Desondanks was het een zeer feestelijke bijeenkomst en hoorden we van de aanwezigen dat het een positieve indruk achterliet.

„Wij Groningers staan bekend als nuchter volk, maar om dit dan weer te mogen organiseren deed me toch wel wat. Het horen van de plechtige tonen van het Wilhelmus geeft extra cachet aan de dag. Je zit in een Oranjevereniging om een feest te organiseren ter ere van de koning, maar óók voor de bevolking van Haren. Daar doe je het allemaal voor. Het is te hopen dat de beperkingen van de afgelopen jaren ons verder bespaard blijven. Of je nou orangist bent, iets minder orangist of zelfs een beetje republikein: Koningsdag blijft een volksfeest.” (CV)

Arjan Thomassen (62): ‘Bovenop de berg is er denk ik niemand die geen traan gelaten heeft’

„De tocht de Alpe d’Huez op was een mooie afsluiting van een intensief traject dat ruim twee jaar geduurd had. Het was even opstarten en kijken hoe sommige dingen ook alweer geregeld moesten worden. Maar bovenal was het na die periode een gevoel van thuiskomen.

„We hadden dertien tandems, waarbij de patiënt als ‘stoker’ achterop zit en een vrijwilliger als ‘captain’ vooropgaat. Iedereen heeft de top bereikt, waar alle deelnemers even de rugzak met ellende het ravijn in gedonderd hebben. Bovenop de berg is er denk ik niemand die geen traan gelaten heeft. Je zag veel emotie en ontlading. We hadden een echtpaar dat op een tandem reed, en een moeder en zoon. Helaas zijn er de afgelopen twee jaar twee mensen overleden die anders zouden zijn opgestapt. De dochter van één overleden vrouw heeft de tocht in haar naam gereden – dat was mooi. Op sociale media zie je dat bijna alle oud-deelnemers ons volgen, omdat het hun veel gebracht heeft.

„Uiteindelijk overheerst de kanker niet. Als je erover wil praten, is daar alle ruimte voor natuurlijk. Maar we zien dat de emotie snel omslaat in plezier. De afsluitende feestavond is dan ook altijd enorm gezellig.” (CV)

Rolien Duiven (42): ‘Onderweg dachten we zeker niet alleen ‘wat zijn we moe’, maar vooral ‘we doen weer mee!’’

„Toen ik eindelijk naar Japan kon verhuizen, zat ik in een vreemde periode van mijn leven. Ik zat totaal niet lekker in mijn vel, was depri dat ik maar niet kon gaan. Ik ondernam ook weinig, want stel dat het land zou opengaan.

„Japan ging open op 1 maart, slechts een paar dagen daarvoor werd bekend wat ik moest doen om binnen te komen. Ik boekte daarna de eerst mogelijke vlucht. Ik weet nog dat ik op die vlucht enorme koppijn had van alle spanning. Ik was alleen maar bezig geweest met dingen regelen: er moest stroom in mijn huis komen, water. Ik zat in de actiemodus. En ik dacht in het vliegtuig: ik moet alles filmen vanuit het raam, dit is een belangrijk moment. En als ik dan bij de paspoortcontrole kom, ga ik huilen. Maar nee, dit gebeurde allemaal niet, ik kwam als een soort dooie aan. Het heeft maanden geduurd voordat ik me gelukzalig voelde.

„Het is een beetje eenzaam, merk ik. Door alle omstandigheden is het nog steeds lastig voor vrienden en familie om langs te komen. Zeker nu KLM ook vanwege de oorlog in Oekraïne niet meer direct op Tokio vliegt. Nee, ik had de eerste maanden hier geen halleluja-moment, pas toen ik even terug was geweest in Nederland en weer in Japan kwam, dacht ik: wow, dit is écht.

„Ik woon in een stadje in de metropool van Tokio, richting de bergen. Ik bouw websites en ik heb sinds kort een online webshop, waar ik Japanse dingen verkoop die ik hier in de kringloop vind. Het leven hier is het nog niet helemaal, maar ik houd hoop.” (FH)

Gina van den Berg (45): ‘Ik kan weer gewoon bínnenlopen, geen tijdslots meer’

„Ik hield mijn adem in toen het in mei weer zover was. Omdat het zo lang onzeker was geweest of de Romereis door kon gaan, maar ook omdat ik er voor het eerst één organiseerde per trein. In de jaren 80 en 90 gebeurde dat ook wel, maar daarna werd voor scholen het vliegtuig de norm. Het gemeentelijk gymnasium in Hilversum, mijn oude school, was de eerste grote school die zich waagde aan een treinreis. Alle scholen die een Romereis aanbieden, houden elkaar in de gaten. Voor deze generatie is zoiets nieuw, zo’n verre reis per trein.

„Ik bereidde het dus goed voor, ging vooruit op hetzelfde traject. Twintig uur in de trein, hoe doe je dat? Ik maakte vooraf instructiefilmpjes voor de leerlingen, die vonden ze blijkbaar hilarisch. In Rome zelf was het overweldigend, net als vroeger. Het voelde normaal en toch bijzonder, zoals de stad altijd voelt. En alle Italianen met wie we te maken hadden, waren door het dolle heen: ‘we hebben weer wat te doen!’ Die hebben het echt wel zwaar gehad. Deze reis was een signaal dat een nare tijd weer voorbij is en ik denk dat daardoor iedereen zijn beste beentje voorzette.

„Het is apart, maar als de pandemie er niet was geweest, was de reis niet zo’n succes geweest. Het was een soort reset. Scholen konden terug naar de tekentafel: kunnen we überhaupt nog wel met het vliegtuig? Ik ben met een compagnon een bedrijfje begonnen en organiseer nu voor meerdere scholen Romereizen per trein. Ik merk dat er veel belangstelling is. Wij vinden het belangrijk dat deze reis ook in de toekomst nog doorgang kan vinden, zodat ook andere generaties dit mogen meemaken.” (FH)