Ongezond

In korte tijd twee keer bij de FEBO-drive-in op het industrieterrein bij Wormer gegeten. De eerste keer was bedoeld als uitje, ik reed Lucie van Roosmalen (6) en Leah van Roosmalen (5) met de bakfiets bewust richting het vierkant op de parkeerplaats. Ze hadden nog nooit iets ongezonds gegeten, daar wordt bij ons streng op toegezien. Ik benoemde het voor de zekerheid.

„Wat we nu gaan doen, is ongezond”, zei ik. „Het is een uitzondering, eens maar nooit weer.”

Het personeelstekort in de horeca voel je het eerst op de plekken waar ze het slechtst betalen. De puber die ons moest helpen zei eerlijk dat hij nog nooit een milkshake had gemaakt, hij wist ook niet hoelang een frikandel en friet in het vet moesten. De pubers om hem heen waren druk met het luik, waardoor een sliert ongeduldige automobilisten van voedsel werd voorzien.

Mijn dochters aten voor het eerst in lange tijd alles op. Leah van Roosmalen verzuchtte dat ze vaker ongezond wilde eten.

Een week later waren we er weer, dit keer per toeval omdat het all-you-can-eat-restaurant boven de kringloopwinkel overvol was. We hadden niet gereserveerd en de bedrijfsleider joeg de bezoekers eigenhandig naar de FEBO.

De Zaanstreek was een lastig gebied.

„Er zitten er hier relatief veel die het hele bedrag eruit willen en kunnen eten. Vandaag hebben we een paar hele moeilijke groepen. Voetbalelftallen.”

Wij noodgedwongen weer naar de FEBO.

De kinderen vertelden de vriendin hoe leuk en lekker ze ongezond eten vinden. Ze keek ervan op. De bedrijfsleider, een bodybuilder, herkende me nog omdat Leah van Roosmalen bij het vorige bezoek zo lief de ruiten had gezeemd met een servet en bananenmilkshake.

Hij stond er alleen voor, de vier uitzendstudenten om hem heen konden ‘niets’, de puber van de vorige keer wist nog steeds niet hoe het milkshakeapparaat werkte. Mijn dochters troonden hun moeder mee naar de krukken aan het raam, die konden ronddraaien.

„Hier zitten we altijd.”

Ze keek weer op.

Het duurde heel lang tot de bestelling – vier friet met mayonaise – er was. Het dienblad werd door een van de uitzendkrachten geruisloos op de bank naast de krukken gezet, we merkten het pas toen ik er met Frida van Roosmalen (0) in mijn armen op ging zitten.

Niemand keek ervan op, het gebeurde vaker.

Opnieuw besteld, weer een kwartier gewacht, snel alles naar binnen gepropt. Uitgeput verlieten we de zaak. Ik denk voor het laatst.