De eighties maken school als een invloedrijk poptijdperk. Nieuwe bands als Future Islands en Nation of Language noemen synthpoppioniers OMD (voorheen Orchestral Manoeuvres in the Dark) als een voorname inspiratie. OMD zelf maakte een artistieke comeback met het album Punishment Of Luxury (2017) dat de sound van klassiekers als ‘Enola Gay’ en ‘Maid of Orleans’ een verfrissende update gaf. Die trend wordt soepel voortgezet op het nieuwe Bauhaus Staircase, het veertiende album in hun 45-jarig bestaan.
OMD staat bekend als de band die emotie uit synthesizerpop wist te wringen. Daar komt nu een forse dosis maatschappelijk engagement bij in songs als ‘Anthropocene’ en ‘Kleptocracy’ die ernstige zaken als de teloorgang van de wereld onder invloed van bevolkingsgroei en machtsbeluste leiders aan de orde stellen. Het siert ze dat OMD die zware onderwerpen licht en behapbaar maakt. Paul Humphreys en Andy McCluskey verpakken hun boodschap in aantrekkelijke melodieën met nauwelijks verhulde referenties aan de synthesizerriffs uit hun oude werk: vergelijk voor de grap ‘Kleptocracy’ met ‘Enola Gay’ uit 1980.
In het titelnummer ‘Bauhaus Staircase’ wordt gerept van een revolutie vanuit de kunstwereld, waarbij het schilderij van Oskar Schlemmer uit 1932 verbonden wordt met de new wave van Pere Ubu en hun album The Modern Dance. In ‘Evolution of Species’ maakt OMD op Kraftwerkiaanse manier gebruik een spraakcomputer die het nummer een vervreemdende, roboteske lading geeft. ‘Healing’ is daarna weer een oase van warme menselijkheid; het bewijs dat OMD een sleutelrol blijft vervullen bij de zoektocht naar de ziel van elektronische popmuziek.
