Net als Fukada’s andere films is ‘Love Life’ niet alleen voor fijnproevers

Aan het slot van het ingehouden vertelde, emotionerende Love Life gaan Taeko en Jiro buiten wandelen. Soms lopen ze dicht bij elkaar, soms zit er een flinke afstand tussen hen. Het is de perfecte afsluiting van een film die draait om de (on)mogelijkheid tot het overbruggen van emotionele afstanden tussen mensen en de manier waarop eenieder verschillend reageert op verdriet, verlies en eenzaamheid.

https://www.youtube.com/watch?v=JKkdfaC_2DM

Love Life is geïnspireerd op het gelijknamige lied uit 1991 van de Japanse zangeres Akiko Yano, dat tijdens de aftiteling te horen is. Regisseur-scenarist Kôji Fukada hoorde het als twintigjarige en zocht jaren naar manieren om de inhoud („Hoe ver we ook uit elkaar zijn, ik kan evengoed van je houden”) maar vooral het gevoel van de song te vertalen naar film. Fukada bouwt sinds 2002 aan een consistent oeuvre dat opvalt door zijn precieze scenario’s en even nauwkeurige mise-en-scène. Net als zijn eerdere films A Girl Missing en Harmoniumwordt ook Love Life kalm opgebouwd, al spelen geheimen die gaandeweg prijsgegeven worden hier een minder belangrijke rol.

Love Life draait om het stel Taeko en Jiro dat met zoontje Keita in een flat woont. Aan de overzijde wonen Jiro’s ouders, Makoto en Akie. In de eerste akte leren we de personages kennen, waarbij terloops belangrijke informatie wordt gegeven. Zo noemt Makoto de vrouw van zijn zoon een „afdankertje”, in een andere scène vraagt Akie wanneer zij hun „eigen” kleinkind krijgen. Taeko blijkt al eerder getrouwd te zijn geweest, de zesjarige Keita komt uit dat huwelijk.

Het treffende van Fukada’s film is de begripvolle blik die hij werpt op zijn personages, ook al lijkt hun gedrag aanvankelijk vreemd of bot. Ze worden eerst in de grondverf gezet en via allerlei finesses vervolgens driedimensionaal gemaakt. Zo biedt Makoto later zijn excuus aan voor zijn kwetsende opmerking en ziet Akie in dat zij egocentrisch was. Ook een belangrijk bijpersonage, Kaeto’s eerste echtgenoot, een dove Koreaan, wordt treffend neergezet. Een aangrijpende gebeurtenis zet het leven van al deze met liefde geschetste personages op zijn kop.

Dat vrijwel alles in Love Life in psychologisch opzicht helder is, komt deels ook door de precieze enscenering, waarbij schijnbaar onbelangrijke details, zoals de talisman die voor het raam van Kaeto en Jiro hangt, een functie krijgen. Ook de plaatsing van personages in de ruimte is veelzeggend, waardoor af en toe mooie reflecties in televisieschermen of op de magnetron zichtbaar zijn. Hierdoor dreigt Fukada’s werk iets voor filmische fijnproevers te worden, ten onrechte. Ook wie dit soort subtiele stijlkenmerken niet opvalt, zal meegesleept worden door het psychologisch inzicht van Fukada en zijn niet oordelende humanisme.

In deze gids vind je de beste films die momenteel in de bioscoop draaien