Anime ‘Inu-Oh’: een visuele mokerslag die je vooral moet ondergaan

In de eerste minuten katapulteert de verteller van animefilm Inu-Oh de kijker vanuit het heden eeuwen terug in de tijd terwijl hij tokkelt op zijn Biwa, of Japanse luit. Maar snel wordt duidelijk dat wat volgt absoluut geen klassiek historisch drama zal worden, ook al is het titelpersonage gebaseerd op een beroemde 14de-eeuwse acteur uit het Japanse Noh-theater.

https://www.youtube.com/watch?v=WQrAIIVXai8&embeds_euri=https%3A%2F%2Fwww.filmdepot.nl%2Fdetail%2F34902%2FInu-Oh&feature=emb_logo

Cultregisseur Masaaki Yuasa, zowel bekend van hallucinante, in een alcoholroes badende vormexperimenten als Night is Short, Walk on Girl (2017) als van het zoete liefdesverhaaltje Ride your Wave (2019), kruist in zijn nieuwe film de meest uiteenlopende tekenstijlen. Beelden doen soms haast impressionistisch of abstract aan; zoals wanneer Yuasa je naar de wereld laat kijken door de ogen van een van zijn hoofdpersonages, de bijna blinde Tamona. Een jongen uit een vissersdorp die zijn vader en zijn zicht verliest na het opduiken van een vervloekt zwaard en vervolgens op basis van geluid en tast dingen ‘visualiseert’. Zo verschijnen in een melkwitte mistige achtergrond felle kleuren en unheimliche contouren die doen denken aan de werken van William Turner als Tamona geïntrigeerd raakt door het gezang van een Biwa-priester.

Wie niet gespecialiseerd is in de Japanse cultuur en geschiedenis mag zich niet uit het veld laten slaan door de vele verwijzingen en termen die in Inu-Oh over de kijker worden uitgestrooid, zoals de zeeslag Dan-no-Ura of de verhalen over Heike-Samoerai wier geesten af en toe als rode amoeben door het beeld zweven. Ook zonder dat je alle referenties vat is de film een beeldenexplosie die omver blaast. Na een lange proloog over de oorzaak van Tamona’s blindheid verandert het verhaal in een uitzinnige, getekende glamrockopera. We zien hoe Tamona, nu zelf Biwa-priester, bevriend raakt met Inu-Oh, de zoon van de leider van een Noh-theatergroep die zo afstotelijk en misvormd is dat hij zijn gezicht en lichaam altijd verborgen houdt achter een masker en lappen. Maar Inu-Oh blijkt ook het veertiende-eeuws equivalent van een breakdance-wonder. Het duo begint samen op te treden waarbij ze vergeten verhalen tot leven wekken, Inu-Oh’s enorm lange, monsterlijk aandoende arm theatrale voordelen blijkt te hebben en de ingetogen muzikant Tamona in een schaarsgeklede, headbangde rockster verandert. Of zoals een Biwa-priester het omschrijft: „Hij maakt zich op een kleedt zich als een prostituee.”

Hun optredens – die Yuasa vaak iets te lang laat duren – betoveren niet alleen het publiek, maar leren het duo meer over waarom en hoe ze vervloekt zijn. Het levert een relaas op over herinneringen in ere houden, maar tegelijkertijd tradities en verwachtingen durven loslaten. En over de krachten die bepalen wie vergeten wordt en wie onthouden. Althans, dat zijn verhaallijnen die bij mij bleef hangen, want Inu-Oh is bovenal een visuele mokerslag die je moet ondergaan en waarvan je overdonderd, licht uitgeput en googlend naar Japanse termen en literatuur achterblijft.

In deze gids vind je de beste films die momenteel in de bioscoop draaien