Nederlandse edelkitsch uit zonnig Georgië

Een Nederlandse film over de grens draaien is riskant. Niet zozeer romkoms op Ibiza of Curaçao, maar kwaliteitsfilms op authentieke locaties met rauwe, pure locals. Laat je daar een gekwelde Nederlander tussen los, dan krijg je al snel edelkitsch. Zie Bo van Joost van Ginkel, die zich in exotisch Georgië liet verleiden tot het soort melodrama waarvoor hij in prozaïsch Nederland zou terugschrikken.

Van Ginkel, bekend van dovenfilm 170Hz (2011) en de verdienstelijke mozaïekfilm The Paradise Suite (2015), bedacht een script waar zelfs Gaite Jansen niet tegenop kan acteren, al gaat ze er helemaal voor als stuurse lifter Bo met blauw haar en naveltruitje. Haar Georgische tegenspeler Rati Tsiteladze broeit als oudere trucker Levan heel sexy, en mooi filmen kan Van Ginkel ook: krijtachtig, magisch licht, lucide panorama’s. Het levert geen toeristenplaatjes op, maar Amerikaanse roadmovie-esthetiek.

Het duo treft elkaar in de heuvels bij Gori, waar Bo kampeert naast het graf van haar vader, jazztrompetist David (Matthijs van de Sande Bakhuysen) die ooit triomfen vierde in badplaats Batoemi. Levan blijkt diens beste vriend. Twee beschadigde zielen met geheimen: dat wordt ‘sexual healing’ dus.

Als roadmovie begint Bo best aangenaam, al mist de film dan al textuur en motivatie. Waarom is vader David bij Gori begraven? Zodat Bo op die dorre, verlaten locatie Levan ontmoet. Waarom loopt Bo’s lift naar Batoemi, vijf uur rijden, uit op wekenlang trucken door Georgië? Om Levan uit zijn schulp te lokken. Die filmlogica is glashelder, het drama geforceerd en onnatuurlijk.

Wat de personages motiveert, blijkt uit flashbacks die de film gaan overwoekeren. Weer iemand met een peinzend ‘Ik herinner me’. En daar gaan we, terug in de tijd. Zo stottert Bo voor- en achteruit en onthult zich een melodrama dat zelfs na twee flessen saperavi niet overtuigt, een pittige onthulling in de finale ten spijt.