N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2022/07/data87944172-c3d742.jpg)
In het refrein van ‘Through The Echoes’ zingt Paolo Nutini drie keer de titel. De tweede keer geslaagd, dankzij de juiste dosering twijfel en verlangen, maar de eerste frase klinkt onvast en de derde gemelijk. Vaker ontbreekt emotionele lading, op dit vierde album: Nutini klinkt lauw of juist grotesk, zoals in ‘Shine A Light’.
De Schot werd beroemd door de mooie rasp in zijn zangstem, rond 2006, met ‘New Shoes’. Zijn nieuwe nummers klinken energiek maar minder diepgaand dan op Caustic Love (2014). Meer dan naar soul neigt Nutini nu naar rock. Nummers als ‘Petrified In Love’ en ‘Acid Eyes’ lijken op ouderwetse pubrock, om bij te drinken en dansen. In ‘Everywhere’ leunt hij richting Otis Redding, en in ‘Lose It’ naar Lou Reed, om vervolgens weer op rockgitaar te fonkelen. Zonder veel verrassing. ‘Shine A Light’ heeft een platgetreden titel en een bekend deuntje. Nutini danst nu op rocklaarzen, maar die soulbroek stond hem beter.
