Tot voor kort was Noah Kahan een grote onbekende. Opeens is hij overal, de zanger uit Vermont die zo mooi relativerend kan zingen over zijn ongemakkelijke houding, omdat hij nou eenmaal uit het koude noordoosten van de Verenigde Staten komt. „I was raised on little light”, zingt de 27-jarige superster in wording in zijn lijflied ‘Northern Attitude’. „Oh, I was raised out in the cold.”
Het hadden de woorden van een eenzame zanger van droevige folkliedjes kunnen zijn, als de tekst niet hartstochtelijk werd meegezongen door duizenden jonge meiden. Noah Kahan is een TikTok-fenomeen, sinds hij de rudimentaire beginselen van zijn album Stick Season openbaarde via het medium. Kahan slaagde erin om zijn muziek in kleine porties met de wereld te delen, en werd vorig jaar genomineerd als beste nieuwe artiest bij de Grammy Awards. Hij won niet, maar mocht met zijn moeder over de rode loper en zingt zijn diep persoonlijke liedjes nu met sterren als Post Malone, Brandi Carlile en zijn muzikale held Hozier. Olivia Rodrigo coverde zijn ‘Stick Season’ meer dan prachtig bij een BBC-sessie.
Puur en ambachtelijk
Over een half jaar kun je pochen dat je Noah Kahan nog in zo’n fijn intiem zaaltje als de AFAS Live hebt gezien. In augustus staat hij in de Ziggo Dome en daar wordt alles mooier, beter en groter. Niet omdat Kahan zijn muziek met heel veel toeters en bellen over het voetlicht brengt. Zijn band is puur en ambachtelijk, met banjo en mandoline als smaakmakers in een bijna ouderwetse folkrock-setting. Maar het spelplezier spat ervanaf en Kahans indringende falsetzang werkt als een katalysator voor de wisselwerking met het (grotendeels vrouwelijke) publiek. Hij is een Ed Sheeran met ballen, een James Blunt zonder weeïg sentiment en een waardig opvolger van rockende singer-songwriters als John Mellencamp en Tom Petty.
Noah Kahan zingt over serieuze zaken. Dat hij al op zijn achtste in therapie ging, en hoe weinig dat heeft opgeleverd. Over vriendschap en verwachtingen die soms wel, maar vaak niet uitkomen. Met zijn kwetsbare opstelling en zelfrelativering raakt hij gevoelige snaren bij de fans die zijn teksten van a tot z meezingen. Zelfs op een avond waarbij hij zijn setlist moest kortwieken wegens een hardnekkige griep en hij onder de steroïden toch op het podium verscheen, had hij volop charisma en een stem als een klok. Songs als ‘Forever’ en ‘You’re Gonna Go Far’ blaken van levenslust. „We’ll all be here forever” is het mantra dat hij zijn publiek meegeeft. Niemand wordt vergeten, iedereen mag meedoen.
Noah Kahan gaf zich zondag volledig, de volle 72 minuten die het duurde tot zijn stem het opgaf. Het bijzondere aan zijn snelle vlucht naar de top is dat de rollen worden omgedraaid. Jonge mensen ontdekken zijn muziek via nieuwe media en kunnen met goed fatsoen hun ouders meenemen naar het volgende concert, want Kahan maakt volwassen popmuziek met meer dan gemiddelde diepgang. Een ster is geboren.
