Durand Jones mijmert mierzoet over de liefde

Knap is het beslist, hoe Durand Jones & The Indications het geluid en de sfeer van soul uit de jaren 70 terug weten te halen. De groep uit Bloomington, Indiana herinnert aan de sophisticated soul van Curtis Mayfield, The Stylistics en Smokey Robinson, vooral in de manier waarop ze de smachtende falsetstem inzetten bij songs over onbereikbare, eeuwigdurende liefde. Het zestal telt niet één, maar wel vier falsetzangers waarbij drummer Aaron Fraser regelmatig de lead overneemt van frontman Jones. Die verdwijnt zelfs enkele malen van het podium om Frasers zoete voordracht ruim baan te geven.

Want zoet is het, deze bedaard kabbelende muziek die met teksten als „Listen to your heart, tell me that you love me” een hyperromantische droomwereld schept die met soul niet zo heel veel meer te maken heeft. Na tien van die aalgladde liefdesliederen zou je de band een schop onder de kont willen geven, want weten deze discipelen van het tijdperk waarin Marvin Gaye en Curtis Mayfield hun soul van een forse dosis engagement voorzagen werkelijk niks beters dan hun eindeloze gemijmer over de liefde?

Een cover van David Bowies ‘Young Americans’ doorbreekt de impasse een beetje, maar ook die is zachtaardig en berustend. Zelfs wanneer Durand Jones in ‘Morning in America’ een milde toon van protest aanslaat over de rassenongelijkheid in de VS, doet hij het vanuit de rol van observator. Zolang wit en zwart niet in harmonie samen kunnen leven is er geen licht aan het eind van de tunnel, stelt hij wanhopig. En altijd is er weer die mierzoete falset, soms wel vier tegelijk. Als ze zich werkelijk boos maken zouden ze er een kast vol glazen mee aan diggelen kunnen zingen.