Martijn Kardol brengt zijn komische anekdotes met smaak, maar zonder samenhang

Martijn Kardol heeft een onhandig talent: razendsnel kan hij zich in de nesten werken. Hij vraagt de weg, maar een abominabel richtingsgevoel brengt hem terug voor het verbaasde gezicht van de meneer die hem zojuist had proberen te helpen. „Ik moet tóch hier zijn”, improviseert Kardol tegen de man, waarna hij zwaait naar de bewoner van het huis om zijn leugentje kracht bij te zetten. Vervolgens ziet hij geen andere uitweg dan naar de voordeur van de onbekende te lopen en aan te bellen.

Het derde programma van Kardol, die in 2015 en 2016 diverse cabaretprijzen won, zit vol met dergelijke anekdotes, met smaak en goed gevoel voor timing gebracht. Deze anekdotes zijn best amusant, maar helaas is het verhaal dat het geheel samen zou moeten binden te mager.

Het uitgangspunt van De situatie is een conclusie die Kardol trok nadat hij in zijn huis een lekkage had, maar geen kennis had over de oorzaak en oplossing van het huiselijk ongemak. Hij moest constateren: ik ben volwassen, maar in veel opzichten niet tegen het leven opgewassen. Het is spijtig dat de zelfreflectie hier ophoudt. Het blijkt een te dunne draad om de hele voorstelling aan op te hangen.

Kardol doet een poging tot meer diepte als hij vertelt over het ‘overzichtseffect’ dat astronauten overvalt als ze vanuit de ruimte zien hoe klein en hulpeloos de aarde in het grote niets zweeft. We moeten de aarde meer koesteren, zegt Kardol dan, maar als hij vervolgens abrupt weer overgaat op een conference over een all-you-can-eat-restaurant of zijn interactie met fanatieke sportschooltrainer Ronnie, blijft het onduidelijk hoe dit samenhangt met het voorgaande. Daarnaast gaan de op zich komische anekdotes wel wat vervelen, als blijkt dat de lach voornamelijk zit in de wijze waaróp Kardol de verhalen vertelt.

Er is een mooi gezongen en mooi hertaald lied van Tom Waits en Kardol is echt een sterke performer en goede publieksspeler. Hiermee weet hij De situatie enigszins te redden, in een voorstelling die schort aan samenhang en diepte.