Lezen over de toestand tussen crisis en overdaad

Er is een term voor de reiswoede van burgers ingeklemd tussen coronacrisis en Oekraïne-oorlog, tussen energiecrisis en recessie, tegen de achtergrond van een wereldwijde klimaatramp: ‘revenge travel’. Vakanties op exotische bestemmingen, ondanks onafzienbare wachtrijen op vliegvelden, en met een vastberadenheid om geld stuk te slaan, want „nu kan het weer” en „nu kan het nog”. Time Magazine citeerde een vakantieganger zo: „We vieren ieder moment dat het kan.”

Voor op reis zijn er boeken over die toestand tussen crisis en overdaad. „Seizoenen waren postmodern geworden”, schrijft Sheila Heti in haar roman Pure Colour. God, aldus de verteller in Pure Colour, maakte een eerste schets van hemel en aarde, deed een stap terug van het doek en zag te veel gebreken. De eerste versie, onze versie, warmt op en gaat onder om plaats te maken voor een beter ontwerp. „De ijsklonten smolten. De soorten stierven uit. De laatste fossiele brandstoffen werden opgestookt.”

De verteller is minstens zo ontevreden als God, walgt bij vlagen van hoe de eerste schets is geworden: „En blijkbaar zat in al het water plastic, zelfs in het veilige water dat in plastic flessen zit.” „Overal ter wereld zitten te veel PFAS in water en de bodem”, schreef NRC deze week.

Behalve naar de seizoenen heeft de verteller bij Heti een nostalgisch verlangen naar een eenvoudiger tijd, zonder tutorials: „Ze lazen niet eens de krant. Ze zagen nooit een filmpje waarin een ander meisje haar haar deed. Ze wisten niet eens dat andere meisjes hun haar deden.”