Jeugdorkest veel te goed voor alleen opa’s en oma’s

Dvorak-liefhebbers konden de afgelopen week hun hart ophalen. Twee van zijn symfonieën waren vlak na elkaar te horen in het Concertgebouw, te beginnen met het Antwerp Symphony Orchestra onder hun chef Elim Chan. Helaas zat er maar weinig publiek in Amsterdam om te genieten van haar alerte, precieze en gracieuze manier van dirigeren. Ze startte met een bruisende ouverture van Mozarts Idomeneo, die zo vederlicht klonk dat je ’t drama dat hierop zou volgen niet zou vermoeden, maar wel een goede scherpte had.

Violist Randall Goosby, bekend pleitbezorger van zwarte componisten, speelde vervolgens Vioolconcert in G van Joseph Boulogne Chevalier de Saint-Georges. Het klonk fris als pepermuntje in een knisperend zilverpapiertje. Goosby speelde dusdanig dat je steeds wilde weten hoe het verder ging, met onmiskenbare urgentie en een glanzende klank. Zijn toegift, Louisiana Blues Strut, was een swingend cadeau.

Dan Dvoraks achtste, waarbij Chan steeds meer warmte en diepte uit het orkest wist te halen. Er zat weliswaar wat ruis op de klank, met name de eerste violen leken niet helemaal op één lijn te zitten, maar Dvoraks geestdrift werd overgebracht, en dat maakte indruk.

Verzorgd en intiem

Bij Dvoraks negende, de volgende dag, was het wél volle bak. Voor de derde keer werd het project Concertgebouworkest Young georganiseerd, waarbij jongeren tussen de 14 en 17, uit heel Europa onder begeleiding van musici van het Concertgebouworkest een programma instuderen. Natuurlijk wilden alle trotse familieleden komen kijken naar de vruchten van de repetitieweken in Ede. Dirigent Gustavo Gimeno mocht de jonge troepen aanvoeren.

Ze trapten af met het sferische Hímnica van de aanwezige Francisco Coll: een deken van klank die steeds van kleur verschiet, bij vlagen explosief. Gevolgd door het vioolconcert van Beethoven, met Isabelle Faust. Het beginspel klonk uiterst verzorgd en intiem, en vreemd genoeg zelfs een beetje timide. Je verwacht bij een jeugdorkest misschien ongecontroleerde gretigheid, maar daar was geen spoor van te bekennen. Faust speelde al even slank en verfijnd. Toen ze bij het daverende applaus haar bloemen aan de jonge concertmeester gaf, bloosde die hevig.

Optimistische opwinding

Het was voor de pauze al duidelijk dat het concert veel te goed was om alleen opa’s en oma’s te bekoren, en toen moest Dvorak nog komen. Zijn symfonie Uit de nieuwe wereld is altijd een geweldig stuk voor jeugdorkesten, omdat de optimistische opwinding over de toekomst er zo heerlijk in doorklinkt. Ze speelden het vol vuur, en met groot succes.

De zaal ging uit haar dak, terecht, en toen volgde een uiterst brave toegift – een enkel verbeterpuntje. Natuurlijk is het de kracht van het project dat deze jongeren de muziek bloedserieus nemen, en de organisatoren hoge eisen stellen. Maar het zijn ook tieners, en één enkel onverwacht, brutaal, of luchtig element mag er toch ook wel in. Niet alles hoeft bittere ernst te zijn op je zestiende, ook niet in het Concertgebouw.