De vierjarige Tirdad, grote bos krullen en rode laarsjes, doet driftig mee met ‘Hoofd, schouders, knie en teen’. In asielzoekerscentrum Luttelgeest komen de jongste bewoners tot negen jaar de ruimte van Stichting De Vrolijkheid binnen gewandeld. Ze zijn afkomstig uit landen als Syrië, Afghanistan, Iran en Eritrea. Een van hen vraagt om het ‘pannenkoekenlied’. ‘Pannenkoeken, pannenkoeken’, zingen de kinderen luid.
In 28 azc’s door heel Nederland verzorgt De Vrolijkheid kunstprojecten en workshops voor jongeren en kinderen. In azc Luttelgeest, een wat zielloze verzameling moderne gebouwen tussen de eindeloze akkers van de Noordoostpolder, heeft de stichting een groot lokaal gezellig gemaakt met tekeningen en zelfgemaakte dromenvangers.
Tirdads moeder, de tengere Maryam Karimi (26), assisteert op maandag en woensdag bij workshops van De Vrolijkheid. Het zijn de lichtpuntjes in haar week. Al vierenhalf jaar wacht de Iraanse hier op een verblijfsvergunning.
Danser Max Krijthe geeft vanmiddag drie breakdanceworkshops. De kleintjes mogen eerst. „So just dance, dance”, en zo’n twintig paar armen gaan aardig synchroon omhoog, met Tirdad voorop. Karimi: „Hij kent alle dansen.”
In de pauze deelt ze limonade en koekjes uit. „Ik help met het klaarzetten van de spullen en ik dans mee. Ik probeer de kinderen hun verlegenheid te laten overwinnen.” Programma-coördinator Daniëlle Hekkenberg (40) vertelt dat Karimi op maandag ook assisteert bij workshops beeldende kunst: „Ze is een geweldig tekenaar.” Ze laat een poster van de kunstworkshop ‘What’s on your mind?’ zien. Karimi schilderde met zwart een hoofd, dat door een glazenwasser op een laddertje wordt opengeveegd, zodat er een regenboog verschijnt.
Karimi is niet de enige bewoner van het azc die meedanst. Ook de Syrische Rula, die inmiddels een verblijfsvergunning heeft, helpt mee. Hekkenberg: „We werken met de bewoners samen, zij spreken de talen en helpen de kinderen over de drempel.” Karimi: „Het leven in een azc is zwaar. Hier zijn de mensen aardig, met sommigen ben ik vrienden. This is a happy place, ook door de energie van de kinderen.”
Op haar eenentwintigste vluchtte Karimi uit Iran. Tijdens haar studie woonde ze met veertien meisjes in een huis. Als ze alleen naar buiten wilde, moest ze toestemming vragen. „In mijn land kun je niet in vrijheid leven. Zeker voor vrouwen is het heel slecht, alsof je in de gevangenis woont.” Op Instagram schreef ze een gedicht bij een foto van Armita Gerawand, een zestienjarig meisje dat onlangs overleed nadat ze was mishandeld door de zedenpolitie omdat ze in de metro geen hoofddoek zou hebben gedragen. De situatie in Iran is nog slechter dan toen ik vertrok.”
In een kring laten de kinderen hun kunsten zien. „Je mag alles doen wat je wilt”, roept Krijthe.
Karimi hoopt dat ze snel een positieve uitslag krijgt. De langverwachte behandeling van haar zaak werd twee jaar geleden uitgesteld omdat ze corona had. En als ze een verblijfsvergunning heeft? Dan wil ze Fashion Design studeren. En: „Ik blijf altijd bij De Vrolijkheid. This is family.”
