Jack Antonoff Producer Jack Antonoffs band Bleachers is geen zijproject, maar gewoon een van de zovele manieren om muziek te maken met vrienden. Een van die vrienden is Taylor Swift, maar vraag hem niet naar haar nieuwe plaat…
Jack Antonoff rolt met gitaar en al over de vloer in ‘Modern Girl’, de video van zijn band Bleachers. Hij klimt op zijn gitaarversterker en dirigeert de saxofonisten. De bandleden verzamelen zich rond de drummer voor een vrolijk achtergrondkoortje. De boodschap is duidelijk: Bleachers is een echte, live spelende rockband.
Antonoff (39) maakte in de afgelopen tien jaar furore als producer van Taylor Swift, Lana Del Rey, Lorde en The 1975. Hij wierp zijn sterrenstof over hun muziek en werd een van de meest gevraagde producers ter wereld. Florence & the Machine, St. Vincent, Carly Rae Jepsen en The Chicks wisten hem te vinden. Tien Grammy Awards won hij tot nu toe, waaronder Producer of the Year in de achtereenvolgende jaren 2022, ’23 en ’24. Alleen Babyface won die prestigieuze Grammy eerder driemaal op rij.
Maar Bleachers is niet zomaar een hobbyproject naast dat productiewerk. De band bestaat sinds 2014 en het is geen geheim dat verschillende bandleden meespelen op succesalbums van Lana Del Rey en Taylor Swift. Het vierde, naar de band genoemde album Bleachers bevat typisch Amerikaanse powerpop die de invloed verraadt van Antonoffs grote held Bruce Springsteen. Soms neigt de muziek naar de indierock van The National. Hoe vindt de drukbezette producer tijd voor de band?
„Ik maak geen onderscheid tussen Bleachers en de andere projecten waaraan ik werk”, zegt Antonoff vanuit New Jersey. „Mijn hoofd zit altijd vol muziek. Ik verzamel ideeën, die soms geschikt zijn voor mijn eigen band en soms voor anderen. Tijd is geen probleem. Ik zou willen dat ik nog meer outlets had voor de oneindige stroom aan songs die zich aandienen. Soms kijk ik terug en realiseer ik me dat er in een paar jaar heel veel muziek uit mijn handen is gekomen. Maar het voelt niet alsof ik er hard voor moet werken.”
Hoe verschilt je werk met Bleachers met het produceren van Taylor Swift of Lana Del Rey?
„Ik zie het niet als produceren. Ik creëer muziek met mijn vrienden. Het komt zoals het komt. Ik ben er het soort producer niet naar om commando’s te geven van achter een mengpaneel. Ik bemoei me met de muziek zelf; de manier waarop je het creatieve proces in banen kunt leiden. Succes is een merkwaardig fenomeen. Het leidt de aandacht af van de doodgewone mechanismen die leiden tot goede popmuziek. Goed naar elkaar kunnen luisteren is één ding. De artiesten met wie ik werk, vertrouwen erop dat ik ze kan helpen hun muziek beter te maken.”
Op het voorlaatste Bleachers-album zong je het duet ‘Chinatown’ met Bruce Springsteen. Hoe was werken met The Boss?
„Zingen met Springsteen voelde bijna als heiligschennis. Zo hoog kijk ik tegen hem op. ‘Chinatown’ gaat over een autorit naar New Jersey na een verblijf in New York. Bij het passeren van de brug laat je de schijnwereld van de grote stad achter je om terug te keren naar wie je werkelijk bent. Dat soort metaforen zitten vaak in het werk van Springsteen. Bruce vatte het sportief op: hij zong het tweede couplet alsof het uit zijn eigen leven was gegrepen.”
Lana Del Rey zingt „I’ll make it darker” in de Bleachers-song ‘Alma Mater’. Hoe kwam haar stem op het album terecht?
„Als je goed oplet, zul je vaststellen dat ook Clairo, Florence Welch en Annie Clark (St. Vincent) op het album meedoen. Zoals ik al zei: ik maak geen onderscheid tussen de verschillende projecten waaraan ik werk. Ze lopen soms dwars door elkaar heen. Lana’s tekstregel kwam spontaan op toen ik haar het nummer liet horen. Anders dan de anderen krijgt ze een credit op de albumhoes omdat ze een zeer wezenlijke bijdrage aan het nummer levert.”
Ik begrijp dat je samenwerking met Taylor Swift kan beginnen bij een gitaartrack die je op je smartphone hebt opgenomen. Is het altijd zo eenvoudig?
„Zo eenvoudig kan het zijn. Als de inspiratie toeslaat, pak ik mijn telefoon en maak ik een opname. Taylor hoort dat en bouwt er een song omheen. Er is geen eenvoudig recept voor samenwerking. Soms is het een langdurig, zorgvuldig proces. Soms is het een kwestie van zoeken. Soms vindt de song mij.”
Hebben het succes en de Grammy’s je leven veranderd?
„Zo zie ik het niet. Het is altijd fijn als je werk gewaardeerd wordt. Maar de grootste voldoening schuilt in het feit dat ik na een dikke twintig jaar in de muziek heb kunnen maken wat ik wil. Het nieuwe album heet niet voor niets Bleachers, want het is de plaat die ik altijd heb willen maken. Er hoefde simpelweg geen andere titel op geplakt. De muziek die ik nu maak, weerspiegelt de diepe band die ik heb opgebouwd met mijn muzikanten. Er is liefde in mijn leven gekomen en ik heb leren omgaan met verlies (Antonoffs jongere zus stierf op dertienjarige leeftijd aan een hersentumor, red.). Ik ben er nog niet, want die tragedie is de lens waardoor ik het leven bezie. Ervaring maakt je een sterker mens. Er zit nog heel veel muziek in mij.”
Was je betrokken bij het nieuwe album ‘Tortured Poets Department’ van Taylor Swift, dat op 19 april verschijnt?
„Je weet dat ik daar niet over praat”, zegt Antonoff geïrriteerd. „Als je clickbait zoekt, ben je bij mij aan het verkeerde adres. Dank voor dit gesprek.” Hij verbreekt de verbinding abrupt.
