In ‘Wat vreet er aan Donnie Druif?’ ontbreekt de rauwheid van het bronmateriaal

In 1993 hadden nog maar weinig mensen van Leonardo DiCaprio gehoord. Zijn doorbraak kwam dat jaar in de boekbewerking van Peter Hedges’ What’s eating Gilbert Grape? In de film speelde DiCaprio de rol van de autistische Arnie Grape, die grotendeels door zijn jongere broer Gilbert (Johnny Depp, eveneens aan het begin van zijn carrière) wordt opgevoed. De film gooide hoge ogen vanwege de empathische blik op een achterstandsgezin en DiCaprio, toen 19, ontving er zijn eerste Oscar-nominatie voor.

In haar theaterbewerking kiest regisseur en schrijver Marije Gubbels ervoor om het verhaal tot een jeugdmusical om te toveren. Een rondreizend muziekgezelschap (op ud, viool en piano) strijkt aan het begin van het verhaal neer in het dorpje waar Donnie Druif en zijn gezin wonen, en alle personages bezingen met regelmaat hun beslommeringen.

Donnie (Gilbert), Eddie (Arnie) en hun zus hebben hun vader verloren, wat bij hun moeder tot depressieve apathie heeft geleid: zij komt al jaren niet meer uit haar stoel. Dat betekent dat Donnie geld binnen moet brengen, maar zijn Deliveroo-inkomsten worden door de andere gezinsleden meteen weer over de balk gesmeten. Maar gelukkig vindt Donnie in Rosa, die met het rondreizende muziekgezelschap is meegekomen, een zielsverwant.

De acteurs bewegen de gehele voorstelling vrij op en rond het uit aangetaste witten blokken opgetrokken decor, dat het wat verontreinigde huis van de familie representeert. Alleen de moeder blijft de gehele voorstelling aan de woning gekluisterd.

https://www.youtube.com/watch?v=WgMG1mGe5To

Scherpe randjes

Het is een typisch coming-of-ageverhaal, maar in haar bewerking en regie heeft Gubbels er alle scherpe randjes afgevijld. De rauwheid van het bronmateriaal komt vooral voort uit de hoon en afkeuring die Donnie en zijn gezin van de buitenwereld te verduren krijgen. Maar omdat we in de voorstelling alleen het gezin en Rosa zien, worden de druk op Donnie en de dreigende armoede nooit echt tastbaar. Waar Eddie in de film wordt opgepakt door de politie, die geen begrip heeft voor zijn verstandelijke beperking, blijft dat gevaar hier ver weg. Omdat Gubbels alle zielenroerselen van haar personages bovendien genregetrouw in sentimentele liedjes legt, is er van enige emotionele nuance nergens sprake.

De mierzoete toon die de regisseur zo zet, leidt er ook toe dat het tragische einde van de roman en de film overboord gekieperd wordt, maar ze brengt daar niets voor in de plaats: aan het slot breit ze er gewoon voor iedereen een happy end aan, zonder dat daar op een bevredigende manier naartoe is gewerkt. Het enige wat Wat vreet er aan Donnie Druif? de moeite waard maakt, is het spelplezier van zowel de muzikanten van het Marmoucha Orchestra als de acteurs: vooral Isha Ferdinandus als Rosa en Korneel Defrancq als Eddie voorzien hun personages van zo veel levenslust dat ze je toch voor zich weten te winnen.

Lees ook: Muzikale generatiestrijd om klimaattransitie