’In mijn werk geef ik de suggestie dat het lijkt op iets wat het niet is’

Bobby Veldhuizen houdt niet van rechthoekige schilderijen. Ze gebruikt ze wel, maar liever maakt ze een spannender vorm met een decoupeerzaag of lasercutter. Veel van haar schilderijen zijn ovalig. Als het kleine steentjes waren, zouden ze goed over het water scheren.

Nog lastiger vast te pinnen is wat ze op de panelen schildert. Een enkele keer is het herkenbaar als een mensenlichaam, of twee in een omstrengeling, maar vaker blijft het onbestemd. Wat niet wil zeggen dat het geen composities zijn waarin lijnen, vormen en kleuren een verhaal vertellen. Al blijft de interpretatie vooral een gevoel.

„Ik heb niets tegen rechthoeken, maar een meer organische vorm is een beter beginpunt”, zegt Bobby Veldhuizen (27), die deze zomer afstudeerde aan de Rietveld in Amsterdam. „Ik probeer steeds vanaf een ander punt te beginnen. Dat kan een vorm zijn, een materiaal of verfsoort, of een bewerking met een schuurmachine van een eerder werk. Één van de doeken op de expositie heb ik voor ik begon te schilderen opgevuld als een soort kussen.”

Een einddoel staat haar nooit voor ogen. „Het is afwachten wat er gebeurt met het materiaal, hoe de verf opdroogt, hoe alles op elkaar reageert. Die onvoorspelbaarheid maakt het voor mij interessant. Voor de eindshow heb ik wel een centraal motief genomen: worstelaars en worstelingen, maar verder moet er zo veel mogelijk ruimte zijn voor experiment.”

Veldhuizen is niet geïnteresseerd in de sport worstelen. „Wel in de ambiguïteit van de bewegingen. Je ziet dat het worsteling is, maar niet of het gewelddadig is of liefdevol.” Wat ze schildert, is een chaos van lijnen waarin zich soms een lichaam aftekent. „In mijn werk geef ik de suggestie dat het lijkt op iets wat het niet is. Maar niets is volledig abstract. Er is altijd een relatie naar iets, een ambiguïteit.”

Regelmatig duiken op haar doeken spinnenwebachtige vormen op. „Een web is een netwerk dat dingen bij elkaar houdt”, zegt Veldhuizen. Ze legt uit dat er een verband is met de theorieën van de Franse pedagoog Fernand Deligny, die in de jaren zestig werkte met autistische kinderen en bewonderd werd door filosofen als Guattari en Deleuze. „Deligny was gefascineerd door spinnen en spinnenwebben en stelde dat mensen zich via netwerken tot hun omgeving verhouden.”

Veldhuizen bewondert de activistische kunststroming Situationisten, behalve op één punt. „Ze waren inspirerend anti-commercieel en ik ben het met ze eens dat leven en kunst met elkaar verweven zijn en dat het alledaagse leven revolutionair kan zijn. Maar ze hamerden er ook op dat schilderen een bourgeois kunstvorm is. Daar zat ik wel een beetje mee. En ook op de academie werd ik vaak aangemoedigd om iets anders dan schilderen te proberen. Maar schilderen kan beslist revolutionair zijn, er zijn nog meer dan genoeg nieuwe mogelijkheden in de schilderkunst. Ze roepen maar wat, net als ‘punk is dead’. Ook het schilderen blijft zich constant vernieuwen!”

Volgend jaar wil Bobby Veldhuizen een plek op de vervolgopleiding De Ateliers bemachtigen. „Dit jaar ga ik even weg uit Nederland. Rondkijken in Zweden, Duitsland, Portugal en overal naar kunst kijken. En schilderen!”