Opa: „Onze twee kleinkinderen van nu tien en acht jaar oud hebben hun vader al tweeënhalf jaar niet gezien. Ze zijn zonder zijn toestemming door hun moeder naar de andere kant van het land verhuisd. Ook heeft moeder getracht de onttrekking van de kinderen aan zijn gezag door een valse aangifte te rechtvaardigen. Moeder en kinderen zijn onder toezicht van Jeugdzorg geplaatst. De kinderen willen hun papa, oma en opa niet zien door wat ze van hun moeder over ons horen. Daarvoor was er fijn en bijna dagelijks contact. Mijn vrouw stuurt kaartjes via Jeugdzorg maar die blijken door de kinderen boos te worden verknipt. Mijn zoon wil zijn kinderen een brief schrijven met zijn verhaal over wat dit met hem doet. Onze vraag: wat zou hij wel en wat niet moeten schrijven aan zijn kinderen?”
Naam en woonplaats zijn bij de redactie bekend. De rubriek Opgevoed is anoniem, omdat moeilijkheden in de opvoeding gevoelig liggen. Wilt u een dilemma in de opvoeding voorleggen? Stuur uw vraag of reacties naar [email protected]
Stel vragen aan hen
Elisabeth de Zeeuw-van der Heide: „Ik ken deze specifieke casus natuurlijk niet, maar zou in het algemeen aanraden om op een niet-dwingende manier regelmatig contact te blijven zoeken. Uit onderzoek blijkt dat kinderen die het contact met een ouder verliezen op langere termijn problemen ontwikkelen op het gebied van identiteit, zelfbeeld en relaties.
„Contact zoeken kan door bijvoorbeeld appjes, mailtjes en video’s te sturen naar een neutraal persoon die door kinderen en moeder vertrouwd wordt, of naar hun contact bij Jeugdzorg. Brieven en kaarten kunnen soms ook helpen. Vaak is er bij het kind, naast negatieve gedachten en gevoelens, toch sprake van nieuwsgierigheid naar de ouder op afstand.
„Inhoudelijk is het belangrijk dat vader vanuit een ouderrol communiceert met de kinderen. Dat betekent dat hij niet zozeer aandacht vraagt voor zijn eigen pijn, maar vooral belangstelling voor de kinderen toont. Veel kinderen zijn er gevoelig voor of de afwezige ouder zich werkelijk voor hen interesseert, en zich in hen verdiept. Vraag hoe het nu staat met hun hobby’s, haal een leuke herinnering op.
„Ook is het essentieel dat vader de boodschap geeft dat hij niet boos is op de kinderen, en ze niks verwijt. Dat hij ziet dat het nu te moeilijk is om contact met hem te zoeken, maar dat hij van ze houdt, dat ze altijd in zijn gedachten zijn.”
„Mocht vader fouten hebben gemaakt, dan is het voor de kinderen en de moeder belangrijk dat hij die erkent.”
Zorgvuldig communiceren
Liesbeth Groenhuijsen: „Mijn advies aan vader is: schrijf voorzichtig, zorgvuldig, eventueel in overleg met een hulpverlener, een brief aan de kinderen. Doe dit zonder de andere ouder in diskrediet te brengen, en zonder de kinderen aan jouw kant te willen krijgen. Hoe harder je gaat trekken, hoe harder het verzet van de kinderen.
„Heftig en langdurig conflict leidt tot ontwikkelingsschade bij kinderen. Daarom is er soms geen andere weg dan dat een van beide ouders zich tijdelijk terugtrekt, en juist stilte betracht. Ook daarin kan een brief van essentieel belang zijn: de ouder legt uit hoe en waarom hij of zij dit doet: uit liefde voor het kind, en met de hoop dat het op enig moment weer goed zal komen. Daarmee staat de deur naar herstel vanaf het begin open.
„Stuur die brief naar de hulpverlener in kwestie, maar ook naar iemand die toezegt dat de brief als belangrijk levensdocument bewaard zal blijven. Zodat de kinderen, ook al hebben ze geen toestemming van de ouder die hen nu bij zich houdt, zelf ooit deze brief kunnen lezen.”
Liesbeth Groenhuijsen is klinisch pedagoog, echtscheidingsdeskundige, en auteur van Rechtspraak-Kromspraak. Beslissen over kinderen na de scheiding.
Reageren op dit artikel kan alleen met een abonnement. Heeft u al een abonnement, log dan hieronder in.
