In het Radiohuis op het Mediapark zag ik Sven Kockelmann, de interviewer, nieuwsjunk en journalist die je in twee woorden kunt samenvatten, ‘Sven’ en ‘Kockelmann’. Hij hing zoals op elke doordeweekse dag rond het middaguur op de bank naast het koffiezetapparaat, ijverige redacteuren om hem heen.
Ze hadden hem Op1 afgepakt, na de zomer stopt het, en hij straalde in alles uit dat hij met die mededeling nog niet klaar was. Zijn podium was onverwacht onder zijn voeten vandaan geschopt. Het was hem eerder overkomen, hij was er daarna met heel veel moeite weer opgeklommen.
Mijn hoogtepunt was het interview bij de presentatie van het laatste kabinet-Rutte toen hij in Hotel Des Indes bij een gesprek met de nieuwe bewindslieden totaal onverwacht een meloen op tafel legde. Daarna die vraag: „Wie heeft de grootste meloen moeten slikken?”
In mijn herinnering kon Wopke Hoekstra toen niet anders dan opbiechten dat hij een kleine meloen had doorgeslikt. Ik schrijf ‘in mijn herinnering’ omdat ik er een hekel aan heb om een goede anekdote om zeep te helpen, Sven had het ongetwijfeld gecheckt, of beter nog: hij had het zijn redacteuren laten doen.
Toen ik het zag wist ik: hier gaan ze het op scholen voor journalistiek nog heel lang over hebben. ‘Leg groente op tafel als je een vastloper voelt komen in een gesprek over politiek.’ (Sven vindt meloen een groente, want familie van de komkommer.)
Niet dat Sven ooit een vastloper heeft, integendeel. Hij blijft schieten, vaak met hagel, maar als er zwaarder geschut voorhanden is dan vooral dat. Richten, aanleggen, meteen schieten. Ik zag de meloen destijds echt als een statement. De koning had zich teruggevochten, het speelkwartier was voorbij, de andere edelen mochten allemaal weten dat hij terug was gekomen om nooit meer weg te gaan en dus plantte hij een zwaard in de tafel. Alleen gebruikte Sven een meloen en geen zwaard.
Nou, we zagen elkaar.
Hij zwaaide, maar minder.
Marcel van Roosmalen schrijft op deze plek een wisselcolumn met Ellen Deckwitz.
Leeslijst
